Heimilisblaðið - 01.07.1977, Page 21

„Það er nú kannski of mikið að kalla
t*að brú, en það eru nokkrir plankar, sem
'i^g-ja yfir
um — bara til málamynda."
sagði Joe Shriner og gaf Tom
v,ðsjárvert auga, sem smaug í gegnum
mevg og bein á Tom.
„Hver hefur búið þá brú til?“
„Það . . . það veit ég ekki,“ sagði Tom
önugur.
■Hú rétti sheriffinn sig í stólnum og
starði á hann heldur brúnaþungur. Úrslita
augnablikið var komið. Örlög hans héngu
á þræði.
Þetta voru lengstu sekúndurnar í lífi
°m Converses. Honum fannst það eins
heil eilífð.
„Veiztu, hvað ég fer að halda?“ sagði
sheriffínn Svo.
„Nei, ég get ekki látið mér detta það
1 hug,“ svaraði Tom.
»Eg hugsa, að þú vitir betur, hvernig
^agar til á tunglinu en í Carywille. Ég er
úss um, ag þn hefur aldrei stigið fæti
Pinum þangað.“
Að Tom deplaði augunum gat verið nóg
1 þess, að skammbyssa Shriners hefði
'eiið komin á loft. Hönd sheriffans var
Jafnvel á leið til hennar, en Tom sat með
lendurnar fyrir framan sig, svo það var
°mögulegt fyrir hann að verða á undan
' °e Shriner að ná í skammbyssuna. En
aö var ráð, sem hann sízt af öllu vildi
S^ipa, til. Hann kærði sig ekki um að láta
® eng'ja sér niður í það víti, sem var fyrir
!?man járnhurðina, og langaði heldur
vtíl að hafa morð á samvizkunni.
^ að einasta, sem hann gat látið sér
^e tfi í hug, var að halla sér aftur á bak
& hlæja. Taugaæsingin og vitundin um,
^Vl ík hættustund þetta var, gerði hlátur
\xtr\S e5hiega innilegan. Og meðan á hon-
tjj ®tóð, sá Tom að sheriffinn dró aftur
sín hendina frá skammbyssunni.
þ6 °6 Shrinei’ iét alls ekki leika á sig með
hvS"Um hlátri, en hann ætlaði bara að vita,
a a skýringu Tom gæfi á þessu.
heim
„Nú skal ég segja yður dálítið," sagði
Tom og beygði sig lítið eitt fram og flutti
hendurnar einnig framar og um leið lengra
frá vopninu.
Ósjálfrátt beygði sheriffinn sig líka lít-
ið eitt, með hnyklaðar brýr, til að heyra
hint skemmtilegu skýringu, sem gestur
hans mundi koma með. En á sama auga-
bragði sló Tom hann undir hökuna með
brúnum., krepptum hnefanum og fylgdi
fast af öllu sínu afli.
Sheriffinn hneig aftur á bak í stólinn,
lamaður af þessu markvissa hnefahöggi.
Samt var hann að reyna að veita mótstöðu.
Augu hans voru tryllingsleg, og hægri
hendin fálmaði kjánalega í áttina til
skammbyssunnar. Tom sló á hendina, og
tók vopnið af honum.
Á hverri sekúndu gat hann búist við,
að varðmennirnir litu inn eða þá einhver
af götunni. I snatri tók hann hendur sher-
iffans aftur fyrir bak og setti á hann
handjárn, sem legið höfðu á skrifborðinu.
Vasaklút tróð hann upp í hann og með
leðurbelti Joe Shriners sjálfs reyrði hann
saman fætur hans.
Án mikillar áreynslu tók hann þennan
stóra mann niður úr stólnum og lagði
liann á gólfið við endann á skrifborðinu,
svo að hann sást aðeins af þeim, sem stóð
í miðri skrifstofunni. Svo beygði hann sig
yfir þenna ómeidda mótstöðumann sinn.
Augu hans voru galopin, hann var rakn-
aður úr rotinu og beið nú eftir að sjá,
hvað Tom mundi gera næst.
„Taktu nú eftir, hvað ég segi, lagsmað-
ur,“ sagði Tom og gnísti tönnum. „Nú
hef ég setið hér og hlustað á þvaður þitt,
og ég get sagt þér, að mér finnst þú vera
bölvað svín.“
Hann hafði varla sleppt orðinu, þegar
hann heyrði til fangavarðanna, og allt í
eiu stóðu þeir báðir í skrifstofunni.
Það var gaman að sjá, hvernig hinn
auðmjúki svipur þeirra hvarf, er þeir sáu,
að húsbóndi þeirra var þar ekki.
ÍLISBLAÐIÐ
129