Jólabók Bjarma - 24.12.1912, Síða 30

30
Lovísa bjó í. Ljósgeislarnir úr gluggunum
féllu á götuna við fætur hennar, og hún
heyrði háreysti og hlátra innan úr húsinu.
Jólin voru komin þangað með glaðværð
sína.
Henni fanst alt í einu að hún væri ein-
stæðingur, sem ætti engin jól. Fjarri vin-
um og heimili og öllu því er hún unni,
alein úti i myrkrinu á sjálfa jólanóttina!
Hún nam skyndilega staðar og mændi tár-
votum augum á Ijósprýdda gluggana. Enn
þá var tími til að snúa við, ennþá gat hún
valið sér glaðværðina og birtuna þarna
inni! Kyrkjuklukkunum var samhringt í
sama bili. Hljómur þeirra snerti svo mjög
tilfinningar hennar, og hrifu hug hennar
með sér langt burt — frá öllum ljósunum
og gleðilátunum, sem nú voru byrjuð með
jólunum.
Húsið hennar Önnu stóð nálægt sjávar-
ströndinni. Söngur hafsins var henni kunn-
ur orðinn. Hvort heldur það var lágróma,
dimmur kliður, sem barst að eyrum henn-
ar, eða það voru hávær ljóð, þrungin af
heipt og olsa óveðursins.
A þessum stað var Anna borin og barn-
fædd. Hér höfðu fegurstu draumar henn-
ar rætst, en hér höfðu og ljúfustu vonirnar
dáið. Og nú sat hún við sjúkrabeð einka-
barnsins síns.
Hún var einmana ekkja, sem varð þess
ekkert vör, að jólin væru að leita uppi