Jólabók Bjarma - 24.12.1912, Síða 33

svo létt og liðugt eftir hinum fegursta
hljóðfæraslætti. Hún horfði á blossandi
eldinn á arninum, sem brá rauðum bjarma
um þilin á herberginu, og í vakandi draumi
flaug hugur hennar á stað, burt úr sjúkra-
klefanum, inn í hringiðu gleðinnar.
Var það jólagleðin, sem hún sóktist eítir,
hin sanna jólagleði?
Þessari spurningu brá í hug hennar eins
og leiftri. Var það saklaus gleði? Var
það varanleg gleði? Var það efnismikil
gleði? Eða var það gleði, sem hvarf um
leið og jólakertin voru brunnin? Gleði
sem bjó 1 háreysti og glaumi, en flýði á
brott, er glaumurinn þagnaði?
Rauðleitir bjarmarnir brugðu sér á kreik,
og Þóra fylgdi leik þeirra með augunum.
Nú vörpuðu þeir birtu sinni að höfðalagi
litla sjúklingsins. Barnið hreyfði sig, og
Þóra læddist að rúminu.
Barnið lauk upp augunum og leit á hana
með undrandi augnaráði, og kendi ótta 1
augum þess. Þóra settist á rúmstokkinn
og klappaði þýðlega á litlu hendina, henni
vöknaði um augun, ógn var litli auming-
inn torkennilegurl
Barnið greip hendi sinni um hönd Þóru,
lagði augun aftur og sofnaði rótt.
Hún sat þar grafkyr og hélt utan um
barnshendina, hlýja og mjúka. Henni hlýn-
aði um hjartað. Lttið barn, veikt og van-
máttugt! Og á svipstundu kom annað