Jólabók Bjarma - 24.12.1912, Qupperneq 77

77
sigldi inn á höfnina, og um ieið og þaO
kastaði akkerunum, vildi slysið til.
Drengurinn var að taka saman eitt seglið,
en datt alt í einu niður d þilfarið. I’etta
er ekki óalgengt á sjónum.
Það var lífsmark með honum, þegar hann
var fluttur 1 land og eins meðan læknirinn
var að skoða hann og hann var lagður inn
í rúmið, en það var heldur ekki meira,
Alt í einu sagði læknirinn eins og við
sjálfan sig; „I stuttu máli, drengur minn.
Þetta er stðasta ferðin þín og hún er bráð-
um á enda".
Drengurinn sem hingað til hafði legið
eins og meðvitundarlaus, með aftur augun,
opnaði þau nú snögglega og spurði:
- „Er þetta síðasta ferðin mínr“
„Já, — já, það er útlit fyrir það“.
Læknirinn tók aftur á slagæðinni og taldi
slögin.
„Haldið þér eg deyi? Eg vil vita sann-
leikann".
„Það er ekki mikil von“.
„Ekki mikil von“, tók drengurinn eftir.
„Segið mér bara sannleikann. Eg er ekki
hræddur11.
„Það er engin von“.
„Tekur það fljótt af?“
>Já“.
■k „Haldið þér það verði í dag?“
„Já“.
Hann lokaði attgunum og lá kyr um
stund.
Læknirinn spurði hann, hvort hann vildi
ckki tala við neinn, til dæmis prestinn.