Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 8

2 Björnstjerne Björnson!
annara um en annað fólk að lesa í ritningunni.
|>au hjónin áttu sjálf jörðina, og hét bóndinn Gutt-
ormr, en konan Katrín. Dreng eignuðust þau, er
þau mistu, og komu þau aldrei austr fyrir kyrkju-
gafl í þrju ár á eftir. Að þeim tímaliðnum eignuðust þau
dóttr og nefndu hana eftir sveininum; hann hafði
heitið Sigurðr, og hún var skírð Sigrún, því að þeim
hugkvæmdist ekki annað líkara. þegar fram liðu
stundir, var það flestramanna mál, að í því bygðar-
lagi hefði ckki í manna minnum svo fögr mær upp
vaxið sem Sigrún á Sunnuhvoli. Hún var ekki
gömul, þegar foreldrar hennar fóru að taka hana
með sér til kyrkju hvern sunnudag, er messað var,
og hafði hún þó 1 fyrstu ekki betr vit á en svo, að
hún hugsaði, að prestrinn væri að skamma út Bent
«slafa», sem hún sá sitja beint fram undan prédikun-
arstólnum. Samt vildi faðir hennarhafa hana með—
«til að venja hana við», sagði hann ; móðir hennar
vildi það líka, «því enginn gæti vitað, hvernig henn-
ar kynni að verða gætt heima á meðan». Ef óþrif
komu 1 lamb eða kiðling eða grís þar á bænum, eða
kýr hafnaðist illa, þá var það ávalt gefið Sigrúuu, og
þóttist móðir hennar hafa tekið eftir því, að upp frá
þeirri stund batnaði skepnunni; faðir hcnnar var nú
reyndar ekki fulltrúa á, að það kæmi af því, en
glaðværð, telja spil og dans syndsamlegt athæíi, en lesa mjög
i ritningunui og eru því nú oft nefndir lesarar. Lesarar eru
þunglyndir oftast og ávalt alvörumildir, en oft nokkuð dóm-
harðir um aðra og tortrygnir við þá ; yiir höfuð eru þeir
mjög vandað fólk ; en hitt er auðvitað, að það ber við, að
óvandaðir mcnn taka á sig lesara-gervi til að dylja ódreng-
skap sinn eða fyrir hagsmuna sakir.