Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 16

10 Björristjerne Björnson:
jporbjörn þóttist sjii, að hún œtlaði að segja meira.
»Eg leyfði Asláki að bregða sér að heiman«, sagði
hún. — nFrestr er á illu beztr« hugsaði |>orbjörn —
hann tók aðleika sér við Ingiríði, og lét sem ekkert
væri. Svona lengi hafði faðir hans aldrei verið að
éta, og loks tók jporbjörn að telja hvern bita; en
þegar hann var kominn að þeim fjórða, datt honum
í hug að reyna, hvað hátt hann gæti talið milli
fjórða og fimta bita, og á því fipaðist hann í bitatöl-
unni. Loksins stóð faðir hans upp og gékk fram.
Hann féklc eins og rúðubrotshljóm fyrir eyrun, og
liann fór að gæta að, hvort rúðurnar í stofunni væru
heilar. Jú, þær voru aliar heilar. En nú fór móðir
hans fram líka. jporbjörn tók Ingiríði litlu í fang
sór og sagði svo blíðlega, að hún starði á hann og
vissi ekki, hvaðan á sig stóð veðrið : »Eigum við
ekki að leika gulldrottning á engi?« Jú, það vildi
hún fegin. Og svo söng hann, titrándi á beinum :
Engja-blómi,
bala sómi,
heyrðu, heillin mín !
Villu’ eklci kærastinn verða minn ?
Svo vænan gef ég þér kyrtilinn
með perluskrúð skært
og gullið glært.
Korriró og dillidó —
Sólin gyllir grund og mó.
Svo svaraði hún :
Gulldrotning,
perludrotning,
heyrðu, lieillin mín !
Ég vil ekki kærastinn verða þinn,
ég vil elcki þiggja’ af þéV kyrtilinn
með perluskrúð skært