Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 18

12 Björnstjerne Björnson:
Sæmmulr gókk um gólf fram og aftr, og það göngu-
lag þekti þorbjörn helzt til vel. Sæmundr var
maðr í lægra lagi, en þrekvaxinn, loðbrýnn, og af
því augnaráði, sem nú kom undan þeim loðnu brún-
um, þóttist Aslákr kenna, hvert veðr bjó í lofti. As-
lákr sat á botninum á stórri tunnu og dinglaði fót-
unum. Hann var með hendrnar í vösunum, eins og
hann var vanr, oghúfuna aftráhnakka, svo að hárið,
sem var þykt og svart, hékk í togum frarn undan
skygninu. Munnrinn var í verunni dálítið skeifr, en
nú í skakkasta lagi; hann hallaði nú ögn undir
flatt og gaut hornauga til Sæmundar með hálfopn-
um augum. «Já, strákrinn þinn er nú fullbaldinn,
en verra er hitt, að tröllin hafa ært hestinn þinn».
Sæmundr nam staðar ; «þú ert óþokki!» sagði hann,
svo drundi við í stofunni, og Aslákr lygndi augunum
enn meira aftr. Sæmundr gékk um gólf á ný; As-
lákr sat kyrr stundarkorn. «Já, víst hafa tröllin ært
hann; þ'að er greinilegt!» sagði Aslákr og gaut aug-
unum eftir Sæmundi, til að sjá, hvernig þ e 11 a verk-
aði á hann. «Onei, en hann er skógfælinn», sagði
Sæmundr og gékk enn um gólf; «þú hefir felt á hann
tré í skóginum, ódráttrinn þinn, og því ræðr enginn
við hann framar 1 skógi». Aslákr hlýddi á þetta um
stund. «Jæja, trú þú því, sem þér bézt líkar.
Trúin lætr éngum til skammar vérða. Bn ég efa
samt að hún gjöri hestinn þinn saman aftr», bætti
hann við, og ók sér um leið lengra upp á tunnuna
og bar handlegginn fyrir höfuðið. það stóð líka
heirna, að Sæmundr snaraðist að honum og sagði
lágt að vísu, en býsna reiðulega : «þú ert óræstis-
------» — «Sæmundr !» sagði Ingibjörg kona hans rétt
í því; hún sat við arninn, en þaggaði nú niðr í