Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 20

14 Björnstjerne Björnson:
óp og kveinstafir í öllu húsinu. En Sæmundr út ií
eftir honum, og var hann þá svo óðr, að hann gleymdi
að ljúka upp liurðiuni, en sló rótt út það, sem eftir
var af henni, og fór út um gatið. Tók hann nú til As-
láks og hóf hann upp annað sinn, bar hann fram af
svalgólfinu1 og út á hlaðið, hóf hann þar hátt á loft
og kastaði honum svo niðr af alefii. En sem hann
varð þess var, að þar var of þykk fönn, til þess að
Aslákr gæti kent til að marki, setti hann kné fyrir
brjóst honum og grúfði sig fast að andliti hans, hóf
hann enn upp ið þriðja sinn, bar hann þangað, sem
auðari var jörð, eins og úlfr, sem dregr sára-flak-
andi liund, fleygði honum aftr óþyrmilegar en fyr, lét
svo knó fylgja kviði — og er bágt að vita, hver þar
hefðu loikslok orðið, hefði ekki Ingibjörg komið þjót-
andi með ungabarnið í fanginu. «Gáðu að Guði, og
vinndu þér ekki til voða, maðr!» æpti hún.
Stundu síðar sat Ingibjörg aftr í stofunni, þor-
björn var að klæða sig, en Sæmundr gékk um gólf,
og saup endr og sinnum á vatni; en höndin skalf
svo á honum, að vatnið skvettist úr bollanum og
slettist út um gólfið: Ekki kom Aslákr inn, og
eftir litla stund bjóst lngibjörg út að ganga. «Vertu
inni», sagði Sæmundr, og þó ekki eins og hann snóri
orðum til hennar, en hún settist aftr. Skömmu
síðar gékk hann þó út sjálfr. Hann kom ekki inn
aftr. þorbjörn tók kverið sitt, þuldi án afláts og
leit ekki upp úr, en festi þó ekki svo mikið sem eina
setningu í huga af því, sem hann fór með.
Síðar, er á leið morguninn, var alt í sínum gömlu
I) Svo nefnist trépallr fyrir framan húsdyrnar á bæjum i
Noregi. fýð.