Iðunn - 01.01.1884, Page 32

26 Björnstjcrne Björnson:
Ingiríðr lentu í áflogum út úr því, hvort það væri
blótsyrði að segja: rækallinn hafi það. Ingiríðr mátti
sín miðr, og svo sagði hann við hvert orð: oólukkinn
hafi það« allan daginn. En um kveldið heyrði
faðir hans þetta til hans, og rak honum utan undir,
svo að hann rauk um koll. þorbjörn skammaðist
sín mest fyrir Ingiríði; en skömmu á eftir kom hún
til hans og klappaði honum.
Nokkrum mánuðum seinna fengu systkinin bæði
að fara yfir að Sunnuhvoli; síðan kom Sigrún til
þeirra, þau aftr til hönnar, og gékk svo öll þeirra
uppvaxtarár.
|>orbjörn og Sigrún keptust hvort við annað
með kverið; þau géngu bæði saman í skóla, og fór
honum loksins að ganga betr, og það svo vel, að
prestrinn fór sjálfr að segja honum til. Ingiríði
gékk öllu miðr, og hjálpuðu þau henni bæði. Hún
og Sigrún urðu svo samrýndar, að fólkið í sveitinni
kallaði þær »rjúpurnar,« af því að þær vóru alt af
sarnan að flögra og báðar vóru mjög bjartleitar.
Af og til kom það fyrir, að Sigrún lagði fæð á
þorbjörn, af því hann var heldr ofsafenginn og lenti
einatt í áflogum. Ingiríðr gékk þá ávalt á milli og
kom sáttum á. En þegar móðir Sigrúnar frétti, að
hann hefði íiogizt á í illu, þá fékk hann ekki að koma
yfir að Sunnuhvoli þá vikuna, og naumast
þá næstu. Enginn þorði að segja Sæmundi frá
slíku; #hann er of harðleikinn við drenginn,« sagði
kona hans, og bað alla fyrir, að segja ekki Sæmundi.
þau uxu nú þannig upp öll þrjú og urðu fríð
sýnum, og þó á sinn veg hvert. Sigrún varð há og
grönn, fékk gult hár og var hörundsfín og andlits-
björt, bláeyg, og augnaráðið stillilegt. Henni lék