Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 37

Sigrún á Sunnuhvoli 31
ton yfir í litla garðinn, sem Sigrún átti; garðrinn
lá beint undir loitglugganura á öðrum gaflinum, ein-
'nitt þeim glugganum, sem Sigrún svaf við. Hann
litaðist um og hlustaði, en alt var hljótt. Hann
skygndist um í garðinum eftir verkfærum, og það
stóð heima, hann fann þar bæði spaða og kvísl. það
Hafði verið byrjað að stinga upp beð ; það hafði ekki
verið búinn nema lítill blettr og í hann höfðu þegar
Verið sett tvö blóm, líklega til að sjá, hvernig þau
færu. »Htm hefir þreyzt, vesalingrinn, og hefir hætt
við það,« hugsaði hann með sér; nþetta er líka karl-
öiannsverk,« hugsaði hann enn fremr, og tók þegar
til starfa; hann fann ekki ið minsta til svefns, og
fanst hann aldrei hafa unnið svo létt verk á æfi
sinni. Hann mundi glögt, hvernig átti að setja blóm-
in, hann mundi líka eftir garðinum prestsins og
gætti þess, að alt stæði heima. Nóttin leið; hann
tók ekki eftir því. Hann gaf sér varla eins augnabliks
kvíldarstund og stakk upp alt beðið, setti niðr blóm-
m, flutti sum til aftr, svo þau skyldu fara enn betr
°g alt verða sem fegrst, og af og til rendi hann horn-
a-uga upp í loftgluggann, til að gæta að, hvort nokkur
yrði sín var. En hvorki þar né aunarsstaðar varð
Hann nokkurs var, og ekki heyrði liann svo mikið
gem hund gelta, fyrr en haninn fór að gala og vakti
skógarfuglana, sem settust þá upp hver á fætr öðr-
^m, til að syngja sinn morgunsálm. Meðan hann
stóð þarna og var að sópa moldinni upp að rótum
Hlómanna, komu lionum í hug öll þau æfintýri, sem
úslákr hafði sagt honum, og mintist hann þess, að
Hann eitt sinn hafði trúað því, að alt væri fult af
ti’öllum og álfum á Sunnuhvoli. Ilann leit upp í
loftgluggann og brosti með sjálfum sér að því, hvað