Iðunn - 01.01.1884, Síða 39

Sigrún á Sunnuhvoli. 33
aði. ulíefirðu heitið nokkrum eiginorði?« spurði
móðir hennar aftr og hvesti á hana auguu. »Nei,«
svaraði Sigrún stutt. Feldu þær svo talið.
það varhvorttveggja, að Sigrún var beztrkvenn-
kostr, er menn höfðu af að segja þar um slóðir,
enda varð margr langeygðr eftir henni þegar hún
sást við kyrkju; annarsstaðar sást hún ekki utan
heirnilis ; því að aldrei var hún við dans eða aðrar
skemtanir, með því foreldrar hennar voru »lesarar«.
þorbjörn sat beint andspænis henni í kyrkjunni, en
aldrei töluðust þau við, svo að menn yrðu varir við.
þó þóttust allir vita, að eitthvað væri þeirra á
milli, og af því þau umgéngust ekki hvort annað
á sama hátt og aðrir trúlofaðir unglingar í dalnum,
spanst af því ýmislegr orðrómr. það var eins og
í>orbjörn væri ekki meir en svo vel liðinn. Hann
fann víst líka til þess sjálfr; því hann var heldr ó-
Þjáll í fjölmenni, svo sem við dansleika og í brúð-
kaupsveizlum ; og bar það þá til, að hann gaf sig
®tundum beinlínis í áflog. þó gjörðist það æ fátíð-
9-ra smátt og smátt, eftir því sem fleiri fengu að
kenna á, hver kraftamaðr hann var ; þorbjörn vand-
lst því snemma á, að þola engum að troða sér um
t*r.— «þú ert nú orðinn sjálfum þér ráðandi,» sagði
Saamundr faðir hans ; «en minstu þess, að enn er ég,
ef til vill, okkar sterkari.»
Svo leið haustið og vetrinn og vor kom á ný,
’tð ekkert vissi fólk enn með nokkurri vissu. það
géngu svo margar sögur um hryggbrot þau, sem Sig-
hefði biðlum gefið, að hún varð eins og einmana
Sl’tis liðs. Bn Ingirfðr var með henni; þær ætluðu
11 u háðar að liggja saman í seli það ár, ])ví Sunnu-
Iðunn. I. 3