Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 53

Dánumenskan. 47
kynni höfðu af honum. |>egar hann bað um sykur
°S ssetindi, þá gegndi hann ætíð rödd skynseminnar
°8 var þolimnæðin sjálf. En þegar Georg litli Ben-
ton krafði sykurs og sætinda, þá grenjaði hann þang-
S'ð til kröfum hans var fullnægt.— Edvarð fór gæti-
lega með barnagull sín, en Georg mölvaði sín hið
fkjótasta og var svo óþolandi^ keipóttur, að menn
ósfriðarins vegna fengu Edvarð litla með góðu til
þöss að að eptirláta uppéldisbróðurnum sín barna-
gull.
í>egar drengirnir stálpuðust, varð Georg fóstur-
0reldrum sínum fjarska-kostnaðarsamur; hannhlífði
6kki fötum sínum hið minsta og spjátraði sig þvl
lafnaðarlega í spánýum fötum, þar sem Edvard apt-
Ur nýtti út sín gömlu föt. Báðir tóku hinum bezta
Þr°ska og urðu stórir. Edvarð mátti kalla upprénn-
audi aðstoð, en Georg vaxandi byrði. Bæði Edvarð
°jnhvers, þurfti ekki anuað en að segja: «Heldur
^ldi eg að þú létir það vera» — nefnilega það að
ara í sjó, renna sér á skautum, ganga í samdrykkjur,
6ða til reiðsýninga, sem drengjum hættir við að hafa
k^uian af. En þess konar svör bitu ekki á Georg;
68k°m hans hlaut framgengt að verða, hvað sem
°staði og hann hafði ávalt sitt fram. það hefir þá
lega ekki verið neinn drengur, sem meira hefir
?^°t, rent séráskautum o.s.frv. heldur en hann; eng-
hafði lifað glaðari barnæsku. Hin «skikkanlegu»
iurants hjón leyfðu ekki uppeldisbörnum sínum að
'í v!lPa U°8 sér eptir kl. 9 á sumarkvöldin;
Peim tíma upp á slagið áttu þau að hátta. Edvard
J di þessu boði allraskyldugast, en Georg smaug
þan^ n®r út um gluggann kl. 10, og var að drabba
gað til um miðnætti. það sýndist lengi vel ó-