Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 60

Mark Twain :
54
að jafnaðartali 5 aurar frá hverjum banka í Banda-
fylkjunum.
Mót Georg Benton var höfðað sakamál. Ekk-
ert var sparað til að frelsa hami, hvorki peningar,
nó málsmetandi manna tillögur, en það var sama
sem að borja í steininn; hann var dæmdur til líf-
láts. f>egar dómurinn var upp kveðinn, hafði dómar-
inn engan frið fyrir bænarskrám um breytingu á
dómnum eða um náðun. Bænarskrárnar voru fram-
bornar af tárfellandi yngisstúlkum, sorgbitnum göml-
um jómfrúm, hátíðlega harmþrungnúm ekkjum og
hópum biðjandi barna frá munaðarleysingja húsun-
um. En það tjáði ekkert; landstjórinn synjaði
allrar bænheyrslu.
Georg Benton hafði þá ekki annað til að flýa
en huggun trúarinnar og greip hana dauðahaldi.
þessi gleðilegu tíðindi þutu eins og flugeldur úr ein-
um stað í annan. Eptir það var fangaklefi hans alt
af fullur af ungum stúlkum, frám og ferskum
blómstrum ; allan liðlangan daginn var beðizt fyrir,
sungnir sálmar eða talað um guðrækileg efni, nema
hvað einstöku sinnum voru málhvíldir á milli, þeg-
ar fólk þetta þurfti að fá sór hressingu. Með þetta
var haldið áfram alt til ins síðasta dags og Georg
hófst hróðugur til hæða með svarta grímu-hettu1 í
augsýn ins harmandi mannfjölda, þar sem inir beztu
og merkustu dándismenn borgarinnar voru .saman
komnir.
Ekkja gjaldkyrans lifir í mesta vesaldóm með
börnum sínum. En það voru nokkrir skynugir
menn sem ómögulega gátu eirt því, að slíkur
I) Á þá, sem eiga að hengjast, er látin svört grfmu-hetta.