Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 63

Steinhöggvarinn. 57
hans var ríkmannlegt og ljómandi og gullin sólhlíf
skýldi höfði hans.
Sólin skrældi jarðríki með sínum brennandi
Seislum ; endurskinið frá jörðinni blindaði og þreytti
at>gun.
«það er þá gagu í því að vera keisari,» kallaði
sfeinhöggvarinn, »þegar hitinn er svona megn og
sólin svona voldug. Eg vil heldur vera sól,»
«Líttu frá þér; ertu svo ánægður ?» sagði eng-
>Uinn.
Og hann varð að sól. Hann sendi geisla sína
uPp á við og niður á við, til hægri og vinstri og alla
Vega kring um sig.
Hann sveið grænku jarðarinnar og hörund kon-
Uuganna.
þá gekk ský nokkurt á milli hans og jarðar-
lnnar og varnaði geislum hans að komast niður á
við,
«Hart er þetta,» sagði hann, «það þarf ekki
nerna eitt ský til að storka veldi mínu. Eptir því
v®ri betra að vera ský.«
«Verði svo,» mælti engillinn.
I sama vetfangi varð breytingin og nýa skýið
skaut sér drembilega milli sólar og jarðar; það bægði
gefölunum frá jörðinni, svo löndin fóru að grænka
°g blómgast aptur í hinum skýlandi skugga.
Því næst sendi það rigningu og dynjandi úrfelli
•nður á jörðina; þá hljóp vöxtur í vötnin, svo þau
°ðu yfjr löndin og eyddu þau.
Ekkert stóðst við þepsu almenna fióði; að eins
Gjnn klettur gnæfði upp úr eyðileggingunni fastur og
nnifandi.
það var til einskis, þó bylgjurnar óhnuðust á