Iðunn - 01.01.1884, Blaðsíða 64

58 Steinliöggvarinn.
honum, því hann stóð óhreyfður og óskekinn, en þœr
brotnuðu og dóu við fætur hans.
«þessi eini klettur setur mér þá lög,» sagði skýið.
«Eg vildi óska að eg væri í hans sporum.»
«þú skalt verða það,» mælti éngillinn.
Og samstundis varð hann að hinum fasta, óbif-
andi kletti, sem sólargeislarnir unnu ekkert á, og
sem rigningarnar og bylgjurnar fengu ekki grafið
fætur undan.
En fyrir neðan sig sá hann allt í einu einhvern
lítilmótlegan mann og fátæklega til fara, og var
hann útbúinn með járnmeitil og hamar. þessi mað-
ur klauf úr honum hvefrja blökkina eptir aðra, og hjó
þær í einlæg teningsmynduð stykki.
«Hvað er þetta ?» kallaði kletturinn. Einn mað-
ur skyldi megna að rífa heilar blakkir úr brjósti
mínu ? Eg væri þá eptir því óstyrkari en hann ?
Betur ég væri orðinn að þessum manni.»
«Verði þinn vilji,» sagði engillinn.
Og hann varð fátækur steinhöggvari, eins og
hann var í fyrstu, almúgamaður og erfiðismaður í
grjótnámunum. Hann hafði harða vinnu, varð að
strita án afláts, og fékk lítið í aðra hönd, en var nú
héðan af vel ánægður með hlutskipti sitt.
Stgr. Th.