Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1915, Blaðsíða 27

IÐUNN]
Colomba.
121
Maríu hefði þótt hin mesta ósvinna í sinn garð,
mundi Colomba telja sér til hinnar mestu ánægju.
Hún getur livort sem er ekki hugsað sér annað en
að konan sé þerna eiginmanns síns, einkum ef það
væri nú ég, sem ætti hana.
Nú tók burtfarardagur lians að nálgast. Það var
orðið svalara og haustblærinn var þegar farinn að
koma á all landslagið. Óumræðilega fagran bláma
gat nú að lita úti við sjóndeildarhringinn, og í kjarr-
skóginum spratt grasið að nýju. Og Colomba sjálf
varð enn þá blíðari, viðkvæmari og stiltari en nokkru
sinni áður. Að vísu þótti Anlonío undarlegt, að hún
skyldi geta verið svo oft og svo mikiö með honum,
án þess að faðir hennar virtist taka eftir því. Og
liann var á nálum með, að þessi sæla hans tæki
bráðan og hörmulégan enda; og þegar Colomba var
hjá honum, var liann altaf var um sig.
»Hvað értu eiginlega að óltast?« spurði Colomba
hann einu sinni. »Eg mundi hvort sem er ein fá að
súpa seiðið af því, ef þetta kæmist upp«.
»Og það er einmitl það sem ég vil ekki«.
»Hvað gerir það til, Antonío Azar? Þin vegna
mundi ég reiðubúin að þola all og rnundi jafnvel
elska þig að meir fyrir. En ef til vill óttast þú« —
bætti hún svo við með beiskju-brosi — »að þeir
myndu neyða þig lil að eiga mig, ef það kæmist
upp. En það skalt þú ekki óttasl«.
»Nú gerir þú mér rangt til«, svaraði hann og varð
ofurlítið sár; »það mun framtíðin færa þér heim
sanninn um, Colomba«.
Feimin leit liún til lians og eins og hálf-hrædd
við þessar framtíðar-horfur, sem lnin þorði ekki
einu sinni að lála sig dreyma um, og svo liristi liún
böfuðið.
»Því neitarðu j>essu? Hvað á það að jíýða? Heldur