Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1915, Blaðsíða 63

IÐUNN|
Endurminningar.
157
skyldum ekki trúa þessum sögum. Ég man eftir, að
faðir minn kom einu sinni fram úr herbergi sínu í
rökkrinu og hlýddi nokkra stund á, meðan Björn var
að segja okkur ramina draugasögu. Hann gekk þá
til Björns, þegar sagan var úti, klappaði á öxlina á
lionum og sagði: »Segðu þeim helzt sem minst af
draugasögum, Björn minn; þú átt svo sem nóg til
af öðru«. Björn tók Iiðlega undir það, en sagði, að
það væri ekki altaf gott að komast undan krökkun-
um, þegar þau hæðu stundum um draugasögur. »Það
gerir ekkert til, pabbi«, sagði ég. »Við vitum öll að
það eru engir draugar til og ekki álfar heldur og
ekki tröll, ekki einu sinni Skrúðsbóndinn«. »Af hverju
tekur þú Skrúðsbóndann sérstaklega til fremur en
önnur tröll ?« sagði pabbi. — »Af því að þú hefir
kveðið kvæðið um Skrúðsbóndann«, sagði ég. »En
þú hefir sjálfur sagt mér að það sé bara gömul hjá-
trú«. — »En ef þú trúir ekki að draugar séu til, af
hverju ert þú þá myrkfælinn?« — »Eg veit ekki; ég
veit, að draugar eru ekki til, en ég get ekki að því gert,
að ég er ekki alueg eins viss um það, þegar dimt er
°g ég er aleinn«. Eg man ekki, hverju faðir minn
svaraði, en ég lield það hafi verið eillhvað á þá leið,
að það mundi fara af mér, þegar mér yxi vit og
þekking.
En það vissi ég, að faðir minn liafði harðbannað
öllu fólkinu að hræða okkur börnin, og oklcur að
hræða hvert annað. En það fór nú eins og oft vill
Verða, að boðorðið var stöku sinnum brotið, þegar
íaðir minn vissi ekki til.
Ég hygg það liafi verið haustið 1858, þegar ég var
a níunda ári, að svo bar til eitt kveld, þegar búið
var að kveikja, að tilrætt varð uin drauga og aftur-
gongur. Fólk sat alt inni við vinnu sína, sinn við
hýað, og tveir vinnumennirnir voru að raka gærur.
I’á segir einhver við mig, hvort ég myudi þora að