Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1915, Qupperneq 66

160
Jón Olafsson:
[ IÐUNN
leið og ég hljóp út, fann ég að hnífurinn gekk í vof-
una, en losnaði þó úr henni aftur, því að ég hélt
fast um hann þegar ég kom úr kirkjunni. Eg skelli
kirkjuhurðinni aftur og læsti, en hirti ekki lykilinn
úr skránni. Ég var afskaplega hræddur, en þó var
mér nokkuð hughægra, þegar ég sá, að ég var þó
sloppinn úr kirkjunni, og sá engin merki þess að
draugurinn elli mig. Eg hélt því áfram til bæjardyra
og inn göngin og komst inn með sálmabé>kina sigri
hrósandi, en húfuna hafði ég mist þegar ég rak hnif-
inn í drauginn. Ég sagði frá minni för ekki sléttri,
sagðist liafa séð draug og rekið í hann hnífinn, en
hann liefði tekið af mér húfuna, en kirkjulykilinn
sagði ég piltinum að sækja sjálfum; ég færi ekki út
eftir honum. Fólkinu þótti saga mín kynleg og ég
sá, að ráðsmaðurinn leit reiðulega til piltsins, sem
hafði spanað mig lil að fara út í kirkjuna.
»Þorirðu að koma út aftur með mér, Nonni minn?«
sagði ráðsmaðurinn við mig. »Mér er forvitni á að
sjá þennan draug, sem þú hefir orðið var við«. —
Þó að ég væri eftir mig eftir förina og liræðsluna,
þá var ég þó undir eins lil að fara með ráðsmann-
inum, ef hann vildi leiða mig, því að mér var vel
við hann og treysti honum allra manna be/.t á heim-
ilinu næst föður mínum. Pilturinn, sem hafði sent
mig, fór nú að ókyrrast og bauðst lil að fara út og
sækja kirkjulykilinn og rannsaka vofuna; sagði, að
við þyrftum ekki að fara. Ráðsmaðurinn leit lil hans
snúðugt og sagði honuin að sitja á rassinum, og fór
svo út með mér. Þegar við komum út, opnaði liann
hlerana fyrir tveimur hliðargluggum kirkjunnar, áður
en við gengum inn í hana. þegar við opnuðum
hana, skein því tunglið skært inn um gluggana og
sáum við þegar drauginn, er við komum í kirkju-
dyrnar; en þá var ekki eins mikil mannsmynd á
honum, eins og mér hafði sýnst innan frá altarinu.