Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1915, Side 95

IÐUNN|
Stórhríð.
189
bæði sofnuð. IJau voru svo ung — á þriðja og
fjórða ári.
Það hvíldi einhver þung mara yíir þeim sem vöktu.
Þau hlustuðu á hrinur stórhríðarinnar úti fyrir og
töluðu fátt og á stangli.
— Heldurðu að hann gisti ekki í nótt i beitarhús-
unum? mælti konan.
— Eg vona það, mælli liann.
Hún leit á hann eins og hún vildi spyrja einhvers,
en hann horfði í gaupnir sér.
Svo varð löng þögn.
— Viltu ekki lesa eitthvað?
Hann tók einhverja bók og hóf að lesa og las
nokkra hríð. En hvorugt þeirra lagði athygli við efn-
ið. Hún sat og prjónaði og hlustaði á stormgnýinn
úti, og hann hélt á bókinni, las, og hlustaði á storm-
gnýinn.
Svo stóð hún á fætur.
— Eg held það sé komið mál að mjalta kúna.
Viltu ekki lýsa mér — ég er svo hrædd.
Hann kveikti þegjandi á lýrunni og svo fóru þau
bæði niður i fjós. Eftir mjaltir fóru þau fram í búr.
Hún skamtaði tveimur.
— Ætlarðu ekki að skamta honum? sagði hann.
— Eg hefi gert það, sagði hún með grátstafinn í
kverkunum. Og svo bætti hún við: Ég hefi sjálf enga
matarlyst.
Hann bar inn diskinn sinn og hún diskinn hans.
Og svo settust þau bæði við borðið.
— Ætlarðu ekki að borða? spurði hún.
— Eg hefi ekki lyst á mat enn þá. Ég ætla að bíða
þangað til hann kemur.
— En ef hann kemur — aldrei?
Þetta máttu ekki segja. Það er ljótt. Hann kem-
Ur- Hvers vegna skyldi hann eigi koma?
Svo varð þögn. Hún greip aftur prjónana og hann