Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1915, Blaðsíða 96

| IÐUNÍi
190 Árni Óla: Stórhríð.
tók bókina, en nú las hann eigi upphátt. Þannig sátu
þau langa hríð.
Þá kom snarpur hvirfilbylur ofan úr skarðinu fyrir
ofan bæinn. Hann skóf mjöllina úr hlíðunum beggja
megin og reif með sér smámöl úr urðinni. Svo steypti
liann sér yíir bæinn eins og valur yfir rjúpu.
Það brakaði í liverju bandi og baðstofan skalf við.
Mölin glumdi á gluggunum eins og þeir ætluðu að
brolna og það var engu líkara en húsin mundu öll
sópast af grunni.
Vinnumaður hrökk við og stökk á fætur. Hann
var náfölur.
— Hann er dáinn — ég veit það, mælti hann í
andköfum. Þetta er fyrirboðinn.
Hún lagði prjónana í kjöltuna og horfði á hann.
— Hvernig veiztu það?
Æsingin í honum sloknaði jafnskjótt og hún kom.
— lig veit það ekki. Mér fanst það.
Þá stóð hún á fætur og lagði höndina á öxl honum.
— En ef það væri nú satt? mælti liún og röddin
titraði við.
Hann glúpnaði.
— Pú veizt, livers vegna ég vildi heldur að hann
færi lil beitarhúsanna en þú? Eða þarf ég að segja
þér það? Líttu á börnin þarna í rúminu! Hvers svip
kennir þú þar? Ekki hans.
— Nei, ég veit það. En þetta kemur svo óvænt.
Þá fór liún að gráta, lagði hendurnar um hálsinn
á honum og kysti liann:
— Þú mátt ekki yfirgefa mig! — — — — — —
Árni Ola.