Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Síða 6

248
Ágúst H. Bjarnason:
1IÐUNN
alþingi stóð nú sem einn maður að baki ráðherra
sínum út á við með fánakröfuna i annari hendi, en
skilnaðarhótunina í hinni. En þó varð nú aðstaðan
ofurlitið brosleg fyrir það, að ráðherrann var jafn-
framt sendur út af örkinni til þess að leita stórláns
hjá Dönum. Þetta var ekkert þægilegt erindi og
mundu margir hafa haldið slíkt forsending. En þaf
kom þegar lagni og hyggni Jóns Magnússonar i ljós.
Lánin fékk hann, en var synjað siglingafánans, en
fékk þó jafnframt ádrátt með yfirlýsingu konungs
og forsætisráðherra Dana í ríkisráðinu um, að bseði
fáninn og annað fengist, þegar að jafnframt lægj11
fyrir konungi til staðfestingar lög um allsherjar-
skipun á réttarsambandi landanna, Danmerkur og
íslands. Og í sambandi við þetta tjáði Zahle, eins
og þegar er skýrt frá, dönsku stjórnina fúsa til þes*
að taka upp samninga um sambandið. þarna var
þegar mikið á unnið, og ef til vill einhver íleiri vil-
yrði að baki. En Jón Magnússon mátti vita það af
reynslu fyrri ára og afstöðu flokkanna í þinginu, að
ekki mundi tjá að taka upp samninga á öðrum
grundvelli en persónusambandi, sem Danir höfðu
helzt ekki viljað heyra nefnt alt til þessa; var þvl
von, þótt hann í fyrstu gerði sér litlar vonir uW
árangur af nýjum samningsumleitunum. En nú var
afstaðan orðin nokkuð önnur i heiminum. Raddir
bandamanna um sjálfsákvörðunarrétt smáþjóðanna
tóku að kveða við, og menn fóru nú að ræða um
það, sem áður hafði verið talið lítt hugsanlegt, t. d.
um persónusamband milli Sakslands og Lithauga-
lands, milli Prússlands og Kúrlands o. fl. Og Þat
sem mestu mun hafa ráðið fyrir Dönum, hefir ef td
vill verið það, að ef þeir vildu aftur fá sinn part a
Norður-Slésvík, yrðu þeir að sjálfsögðu að ganga a
undan með góðu eftirdæmi með því að virða þjóð-
erni íslendinga og viðurkenna sjálfstæði þeirra. t’etta