Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Síða 23

IÐUNN]
í sandkvikunum.
265
grönn og íturvaxin eins og ungur viðarteinungur, og
þó stóð hún föstum fótum líkt og karlmaður, og öllu
fegri hönd hefi ég ekki séð, svo þétt og smá, en þó
svo silkimjúk og hneíinn eins og járnbitill við silki-
taum. En eitthvað var að, — það sá ég greinilega.
Augun voru flótlaleg og hún blés af mæði eins og
bundelt hind. Alt í einu, er hún kom auga á konu
Hiltons, rak hún upp lágt hljóð og rélti fram báðar
hendur. Og hvað mundu slíkar konur gera? — t*ær
voru sama eðlis. Þær féllust í faðrna. Og þá var ekki
annað að gera fj'rir okkur karlmennina en að bíða.
Ollum svipar þeim hverri til annarar konunum, og
hona Hiltons var lík þeim hinum. Hún varð að kom-
ast að leyndarmálinu fyrst; svo fengjum við hinir
að vita það á eftir. Við urðum að bíða heila klukku-
stund. Þá benti kona Hiltons oklcur að koma. Við
fórum inn. Stúlkan var þá sofnuð. Það var eitthvað
i atlotum Hiltons konu sjálfrar, er minti á svefn, á
viðkvæmt vögguljóð. Þetla var nú hennar mál. Henni
Var varnað þess að tala með tungunni, en andlits-
órættir hennar og handhreyfingar voru orð og söngur.
■i®ja, nú var stúlkan solnuð, þvegin og greidd og
htla fagra höndin hvíldi svo létt og ofur rólega á
hrjósti hennar. En — það var sagan — því að minst
Ví»r undir því komið, hvernig hún svaf; og þó þótti
°kkur vænt um að sjá það, er við höfðum kynst
sögu hennar. —
Veiðimaðurinn brosti með sjálfum sér, þegar hann
heyrði, í hversu skáldlegt skap Pélur var kominn
yhr þessu. Konuhönd, — þetta var barnagaman, en
ekkert sem ævintýramaður gat hafl yndi af; þvi að
einá skoðunin, sem veiðimaðurinn gat aðhylst, var
sn> að konur líkt og hindir væru að eins herfang
'e>ðimanna. Þetta duldist ekki skarpskygni Péturs,
en honum datt ekki í hug að reiðast slíkum smá-
'hunum. Hann sagði bara: — Sé maðnr svo skarp-