Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Síða 33

IÐUNN|
Dvöl mín meðal Eskimóa.
275.
»Nú varð mér fátækt min mesta happið; ég var
hvorki fjáður né voldugur eins og livalveiða-skipstjór-
arnir og hinir ríðandi lögregluliðar, svo að engin á-
stæða var til að hossa mér eða sýna mér stimamýkt.
Ég hafði engin sýnileg ráð, og það sem þeir því gerðu
fyrir mig, gat ekki verið í von uin neina endurþágu.
Þeir tóku mig á heimili sín og sýndu mér gestrisni
og hæversku, en rétt eins og ég væri þeirra jafningi.
Þeir fæddu mig og
klæddu, en ég gekk
að búsýslu þeirra
og Ieikum, þangað
til þeim fór að
gleymast það, að
ég væri ekki af
þeirra sauðahúsi,
og fóru þá að lifa
eins eðlilega eins og
þó ég hefði verið
þvergi nærri. En
tyrir bragðið bauðst
•nér tækifæri til að
þynnasl þeim alveg
oins og þeir áltu
að sér að vera.
Ég ætla nú ekki
fara að lýsa
þessari velrardvöl
•ninni hér í þessari sögu, enda þótt viðkynning mín
^ Eskimóum þá yrði mér ekki aðeins gagnleg síðar,
veldur gæfi mér líka tilefni til 5 ára frekari rannsókna.
iyrsta lagi komst ég þá að raun um, að enda þólt
pao væri feykilega örðugt fyrir Evópumenn að kom-
asl niður í máli Eskimóa, þá væri það ekki með öllu
oinögulegt, því í lok vetrarins var ég á heimili eins
aekenzie-Eskimóa búinn að ná all-góðri undirstóðu-