Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Qupperneq 43

IÖONN]
l)völ raín racðal Eskimóa.
?85
sem með okkur var, þegar við vorum komnir á slóð
þeirra, þvi að það er altaf öruggara að gera ráð fyrir
því, að féndur sitji á fletjum fyrir; en nú er við viss-
um, að þeir væru okkur bæði vinveittir og hrekk-
lausir, æltum við að leyfa þeim að senda sleða eftir
konunni þegar að morgni. f*au höfðu oft heyrt þess
getið, að forfeður þeirra hefðu hitt fólk að vestan,
og nú er þau höfðu verið svo heppin að hitta menn
að vestan, þætli þeim líka gaman að sjá kvenmann
þaðan. f*að hlyti að vera langt til landsins, sem við
komum frá; os værum við nú ekki orðnir svo þreyttir
á þessu ferðaiagi, að við vildum dveljast með þeim
sumarlangt? Náttúrlega þætti þeim, sem byggju fyrir
austan þá, líka gaman að sjá okkur og myndu reyn-
ast okkur vel, nema ef við færum alt of langt austur á
bóginn og rækjumst á Netsilik-Eskimóa (á Vilhjálms-
eyju), en það væri ilt fólk og undirförult og hefði —
Þótt undarlegt þætti — enga höku. Handan við þá
kyggjo. eftir því sem þeim hafði verið sagt, hvitir
^ienn (kablunat), sem við náttúrlega hefðum aldrei
beyrt getið um, þar sem við kæmum að vestan, og
hvítir menn búa allra þjóða lengst burtu i austur.
^ð sögn tíðkaðist með þeim ýmiskonar vanskapn-
aður; sumir væru t. d. sagðir að hafa að eins eitt
aaga í miðju enni, en auðvitað væri þetta ekki áreið-
aolegt, því að fregnir, sem bærust svo langt að, væru
l^fnan vafasamar. En mjög þættu hvítir menn kenj-
°dir í hátturn sínum; gæfu þeir Eskimóa eitthvað,
tækju þeir aldrei neitt í staðinn, og ekki ætu þeir
góðan, algengan mat, heldur legðu þeir sér margt
það til munns, sem hver annar óbreyttur maður gæti
e^ki lálið sér til hugar koma að neyta nema hann
Vaari að því kominn að verða hungurmorða. Og alt
Þetta gerðu hvitir menn, þótt þá ræki engiun nauður
með því að gnægð væri bæði af hvölum og sel-
Utn, fiskum og jafnvel hreindýrum í þeirra landi.