Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Síða 79

IOUNN]
Ritsjá.
321
ifiörg kvæðin bera þess merki, t. d. hefir hann i Ólafi
Tryggvasyni gert sér meira far um að þræða lag Reissigers,
en texta Bjornson’s, og aíleiðingin er sú, að kvæðið fellur
vel við lagið, en gefnr víða ranga hugmynd um frumtext-
ann. Miklu betur tekst þar sem höf. bindur sig ekkert við
textann, en að eins lagið, eins og t. d. í Svaninum. — En
«ins og margir beztu og liðugustu eiginleikar Gests koma
fi'am í söngljóðunum, koma mistökin þar líka skýrast fram
n hinu leitinu. Pví þó rímgáfa, söngnæmi og orðgnótt sé
gott og ómissandi, ma misbeita því og misþyrma og á við
Það svipað og kveðið var um Eddu:
en hana’ að brúka ofmjög er
eins og tómt að éta smér.
En þetta er megingalli kvæðanna, hvað mörg þeirra bera
Þess vott, að rimgáfan og sönggleðin hlaupi í gönur með
höf.j svo að úr kvæðunuin verði efnislitlir orðaleikir, sbr.
Þ d. fiesta dansana í Sveinkaljóðum og mörg kvæðanna,
Sem ort eru undir nótur. Það má segja um ílest þau kvæði,
aö þau falli vængbrotin niður, nema þau séu sungin, en
niörg þeirra eru við alkunn ágætislög. Annars virtist ein-
*nitt á þessu sviði vera óplægður akur fyrir söngnæmt
skáld, svo mikill urmull sem til er hér af gæðalögum með
ötnögulegum textum, en vantar hinsvegar lög við mörg
Þeztu kvæðin og sönghæfustu. En með sönghæfum kvæð-
Um á ég við svipað og það, sem Gestur kallar, að lögin
•iggi óskrifuð i orðunum, svo að textarnir sjálfir verði að
einskonar söng, eins og t. d. í mörgum kvæðum Shelley’s
°g Swinburne’s og reyndar í öllum góðum ljóðrænum skáld-
®kap, því þetta er mark hans. Þetta hefir Gesti líka viða
fekist, einkum í Svaninum með lagi Járnefelt’s, Það vorar
eflir Hjort, Álfakonginum undir sænsku þjóðlagi og Fríða
n'in bliða, sem alt eru mjúk kvæöi og þýð. En um flest
hin kvæðin má segja, að lipurðin og léttleikinn komi frekar
fram í tilbreytingum bragarhátta og rims, heldur en í söng-
Þýðum mjúkleika. Því eins og áður er sagt, er það aðal-
J^ga bragfræðin, sem svo að segja ber kvæðin uppi, og
Þefir Gestur komið þar með ýms afbrigði, einkum í stuðla-
setningU.
inns og kunnugt er, hafa hinar arfl'cngnu isl. bragreglur