Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Síða 85

IfiUN’N]
Ritsjá.
327
Við mættumst aftur og aftur
með æskunnar síþyrstu vörum.
Og enn flnst mér hræðileg heimska
og hlálega saman eiga,
að æskan er sólelsk og síþvrst
og samt má hún ekki teiga. — —
Við gleymdum eldgömlum öfgum
við angan líðandi stundar;
við eignuðumst minninga-eldinn,
sem aldrei í hjartanu hlundar. o. s. frv.
I næsta kvæðinu: Förumaðurinn, er hin eiginlega trúar-
jálning skáldsins:
Kg liata heimskunnar gengi,
en hy 11 i þann mann, er teigar.
í gæfunnar slað kaus ég konu og ást
og kvæði og dýrar veigar.
Enn fegurra ástakvæði er þó ef til vill: Hún kysti mig:
Ilej’r mitt Ijúfasta lag
þenna lífsglaða eld
um hinn dýrlega dag
og hið draumfagra kveld.
Rauðu skarlali skrýðst
hefir skógarins llos.
Varir deyjandi dags
sveipa dýrlingahros.
Fg á gæfunnar gull,
ég á gleðinnar brag.
Tæmi fagnaðarfull.
Eg get flogið í dag.
Eg á sumur og sól,
ég á sælunnar brunn
og hin barnsglöðu bros
og hinn hlóðheita munn.
Einkennilegt sjálfdæmi kemur i ljós í kvæðinu Hjartarím:
Draumar, sýnir, æskuæði
eiga marga rauða þræði.
í.eggja að veði lifsins gæði,
lifa frjálst sitt hugarpor.
Hika ei við fen né for,
finna að syndin geymir vor.
— Æskumannsins ólánsspór
eru stundum rímlaus kvæði. o. s. frv.
En nú fer að dimma yfir, eftir pví setn framar dregur í
iiókina; pað fer að bera á klökkva og þróttleysi. F*au kvæði
kseri ég mig ckki um að rekja, pví að par er skáldið sjúkt.