Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1926, Qupperneq 60

138
Asgeir Magnússon:
IDUNN
árekstrarnir endurtakast. Myndast því stöðugur hiti og
ljós. Vígahnettir þessir hafa ýmsa stærð og dragast þeir
smáu að þeim stóru og hlaðast utan um þá uns hnöttur
er til orðinn. Vera má einnig að aðvífandi hnattabrot
slæðist inn í sveiminn og sje hinn fyrsti vísir til nýrra
hnatta. Berist þau langt inn í iðuna, þá dregst af þeim
upphafleg ferð, og taka þau að snúast ásamt mekkin-
um. Lendi þau í jaðrinum, þar sem mökkurinn er
þunnur, þá getur hugsast að þau haldi hreyfingu sinni,
og gangi þá öfugt ef svo ber undir.
Mönnum reiknast að nú á dögum myndist lag á
jörðu vora, sem nemi tyso mm. á miljón árum, af til-
komu vígahnatta. Smíði jarðar virðist því að mestu lokið.
' Líklega stenst ekki kenning þessi tímans tönn frem-
ur en eldri sköpunarsögur, þó að hún samsvari að
mestu leyti þekkingu manna nú á tímum.
Vagga og gröf. Bakvið öll hugboð manna um tor-
tíming veraldar leynist ávalt annað hugboð um upprisu
nýs himins og nýrrar jarðar. Uppúr rústum hins gamla
heims hyggja menn rísa annan nýjan, líklegt er að
sköpun og tortíming skiftist á.
Stjörnurnar þreyta sín löngu lífskeið um auðan geim-
inn og gefst þá mikill tími til athafna. En fyr eða síðar
getur þó stjarna vafalaust farist í einu eða öðru þoku-
hafi sem hefst við í rúminu. Helst er nú álit manna að
sólkerfin hafi þar upphaf og endalok. Þeim má líkja við
deigluna. Þangað varpar smiðurinn brotasilfrinu. Þar mót-
ast alt að nýju og breytist í listaverk í höndum meist-
arans.
Flest er á huldu sem þar að lýtur og er áður á það
minst. Eftir langan dag kemur löng nótt. Enginn veit
hvað gerist þá nema hvað má af líkum ráða. Vísast er
að náttúran sundri þá með einhverjum hætti leifum hins