Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1931, Blaðsíða 67

3ÐUNN
Góðir grannar.
61
Nú leið að jólum, og það var kalt. Himininn var
grænn að lit, einsog nýsprottnar baunir,-en um sólarlag
varð hann eins og fægt .látún. Fossinn mikli, í nánd við
þorpið, hvæsti eins og tröllaukinn villiköttur. Pað gnast
undir íshvolfinu, svo jörðin skalf, og frostreykurinn fylti
djúp árgljúfrin upp á barma.
Lárus Pétursson stóð við fjalhöggið sitt, með axla-
böndin utan yfir prjónapeysunni, og var að höggva
spítur í eldinn úr vindfalii, sem hann hafði stolið deg-
inum áður. Frá hverjum kofa í þorpinu gullu áköf axa-
högg þenna bitra frostdag.
Andrés Ölason korn labbandi eftir veginum. Það var
eitthvað við nranninn, sem helzt minti á gamlan rauöan
ref. Hárlubbinn hans studdi og mjög þessa samlíkingu,
og nefið á honum ekki síður. Gufustrókur stóð fram
úr honum við hvert skref; það var því líkast sem gengi
hann fyrir gufuafli. Það marraði undir fótum hans, eins
og vant er í slíkri gadd.hörku og hafi það verið ætl-
un hans að standa Lárus að verki, þar sem hann var
að bisa við vindfallið, þá gat það ekki tekist í slíku
veðri. Það var í skógi Andrésar Ólasonar, aö Lárus
hafði fundið jretta viðarrusl, sem hann var að höggva
og því var það, að Lárus flýtti sér að koma þvi
undan, sem óhöggið var, er hann sá að Andrés Ólason
beygði út af veginum og tók stefnuna á fjalhöggið hans.
Það voru tveir skrítnir kumpánar, sem þarna köst-
uðu kveðju hvor á annan. Hva'ða fjárans skannna-
striki skyldi hann búa yfir núna? hugsaði Lárus.
Viðarþjófur . . . viðarþjófur! hugsaði Andrés.
En uppliátt sagði hann:
Skárri er það.nú horngrýtis kuldinn í dag.
Ju-hú; þú mátt svo segja. Já; [ressi vetur.er ekki
fyrir fátæklinga, svaraöi Lárus.