Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1931, Blaðsíða 88

82
Alclurinn hennar Stínu.
IÐUNN
þorði ekki að hugsa það til enda. Hún hljóp niður
stigann og út á götuna.
Hún kallaði á hann, en enginn anzaði. Hún gekk hratt
austur götuna og skeytti því ekki, þó golan væri köld.
Þegar hún nálgaðisit samkomuhúsið, sá hún, að þar
var ljóslaust. Sýning hlaut að vera byrjuð.
Án þess að gera sér grein fyrir hvert hún ætlaði,
skundaði hún austur fyrir samkomuhúsið og upp að
dyrunum. Þá tók hún eftir því, að einhver stóð norðan
við dyrnar og snéri andlitinu að veggnum. Hún gekk
nær. Þetta var Pétur litli. Þarna stóð hann, titrandi af
kulda og grátekika.
„Guð minn góður hjálpi þér, barn,“ sagði móðir
hans. „Þú stekkur svona berhöfðaður og berhentur út
í frostið.“
Hún tók um loppnar hendur hans og reyndi aðverma
þær. „Hvert varstu eiginlega að fara?“ spurði hún um
leið og hún lagði á stað heimleiðis. En Pétur litli anz-
aði ekki, hann gat ekkert sagt fyrir ekkanum.
Þegar hún kom heim að húsinu, tók hún drenginn í
fangið og hljóp með hann upp stigann og inn í her-
bergið.
Hún settist við ofninn, klæddi hann úr sokkunum og
vermdi fætur hans. Eftir nokkra stund var honum far-
ið að líða betur. Hann var hættur að gráta, en ekka-
hviður fékk hann með dálitlu millibili. „Hvað varst þú
að fara, vinur minn?“ spurði móðir hans blíðlega og
strauk kinn hans rjóða og vota af tárum. „Ég ætlaði að
reyna að komast inn á bíóið, mamma,“ svaraði Pétur
litli.
„Þú mátt aldrei gera þetta oftar, ég varð svo hrædd
um þig,“ sagði ekkjan. „Svo verður þú kallaður betlari,
og allir verða vondir við þig.“