Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1932, Qupperneq 17

ÍÐUNN
Ágæti hóglífis.
303
göt hin mesta skaösiemd. 1 þjóðfélagi, sem svo er hátt-
að isem voru, vinnur leiustaklingurinn vegna liagnaðarins.
En félagslegt gilcli erfiðis hans iiggur í eyðsiu þess.
er hann framleiðir. Það er pessi óhei'lla-gre'iining milli
persónulegs og félagslegs tiilgangs frámileiðslunmar, sem
veldur því, hve mönnuim er erfitt uni að hugsa skýrt í
heimi, par sem gróðavonin er gerð að driffjöður iðju-
reksitursins. Vér l'eggjum of mjög stund á framileiðslu,
of litla stuncl á eyðslu. Ein aiieiðing þess er sú, að
vér vainmetuim lífsgleði og einfalda hamingju, önnur er
sú, að vér metum ekki framleiðslu'na eftir ánægju þeirri,
sem húm veitir neytandiánum.
Þegar ég sting upp á því, að vinnudagurinn verði
gerður ,að eins fjórar situndir, á ég ekki við það, að öll-
u;m hiinuim tímanum skuli eyða í lausung eina og rölt.
Ég á við það, að fjögurra stunda vinna á dag ætti að
veitia manni allan rétt til ilífsnauðsynja og sjálfsögðustu
þæghida, og aíganginum væri honuim frjálst að verja
að eigin vild. Það er ómissandi hiuti livers sliks félags'-
skipulags, að mentun almienniings sé haldið miklu lengra
áfram en nú er títt, og hnigi meðal annars að því að
rækta með anönnum þá smekkvísi, siém kiennir þeim að
nota frítímann skynsamlega. Og um fram alt er ég ekki
eingöngu að hugsa um svo nefndar æðri nnentir. Vikii-
vakar og fagrir danzar hafa fyrnst, nema á hinum af-
skektustu stö'ðum, en hugðir þær, sem komu mönnum
tiil þess að ieggja stund á þá, hljóta enn að búa meb
manniegu eðli. Skenrtanjr borgarbúa hafa meistmegnis
orðið óvirk viðtaka. Þeir fatia í Bíó og htusta á útvarp
o. s. frv. Þetta stafar af því, að öll orka þeirra fer til
starfa. Ef þeir mættu njóta hóglífiis, mundu jreir á ný
taka að njóta skemtaina, sem krefðust áreynslu og at-
hafna.