Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1932, Qupperneq 35

IÐUNN
Stofnenskan.
321
spnottnar af gagngcröum misskiLniirgi á pví, hvað við
er átt með alþjóðamáli. Það er sem sé fullkoinin fá-
sinna að boða einhverja tungu sem alþjóðamál, án p-ess
að hafa áður gert sér skýra grein fyrir hinum almennu
skoðunum, sem nú eru ríkjandi um hlutverk slíkrar
tungu, og enn fremur öllum ástæðum, er snerta alpjóða-
málshreyfinguna í lneild sinni. En pað er pó einmitt
petta, sem peir herra Snæbjörn og doktor Guðmundur
hafa talið m-entun sinni samboðið að gera. Þeir grípa
dauðahaldi í afskræmda pjóðtungu, sem samsvarar
fjárhagspörfum hins fyrra og persónulegri „lífsfilosofí"
hins síðara, og hrópa: Þarna er hið útvalda alpjóðamál
mannkynisins! Lærið pað! Imnleiðið pað í skólana!
Þeirra persónulegu hneigðir verða svo algerlega yfir-
sterkari peirri göfugu viðleitni að virða staðreyndir,
að peir hundsa með öllu öfluga alpjóðamálshreyfingu,
sem fest hefir sterkar ræt;ur í öl-lum löndum og unnið
hefir alpjóðleg menningarstörf í fjörutíu og fimm ár.
Þeim sést og alveg yfir hinn aimenna skilning á hlut-
verki alpjóöamál-s. Og peir virða að vettugi alla hina
málfræðilegu, þjóðfélagslegu, pólitísku, menningarlegu,
sálrænu og mannúðarlegu meginpætti, sem beinlmis
ákveða pað, hvaða mál geti orðið alþjóðatunga.
Skrdf peirra voru svo sorglega fjarri öilum veruleika,
að pau mintu mig á fyrirles-tur, sem einn af frægustu
hljóðfræðingum Englendinga flutti um alpjóðamá;! í út-
varp í Loindon sumarið 1930. Þessi víðfrægi herra var
að ein-s pað frumiegri en Snæbjörn og doktor Guð-
mundur, að hann neitaði, að „tilbúið" hjálparmál gæti
nokkurn tíma orðið að notum, af peirri ástæðu, að pað
hlyti að vera svo ólikt fram borið af hinium ýmsu pjóð-
um, að þær gætu ckki talast við á pví. Nokkrum dögum
áður en hann slöngvaði p-essari fáránlegu fullyrðingu
löunn xvi.
21