Kirkjuritið - 01.07.1935, Qupperneq 60

308 Hinn almenni kirkjufundur. Kirkjuritiö.
daúfum' söfnuðum. Þar er myndin. Ég segi ykkur alveg satl,
að þó að safnaðarfræðslutilraunir mistækjust gersamlega ein-
hversstaðar, þá gætu þær tæplega undir nokkrum kringum-
stæðum breytt ástandinu til hins verra. Það hlyti þá að vera
um fágæta undantekningu að ræða. í versta lagi myndi þá alt
sitja í sama farinu að öllum jafnaði. Þannig ætti, góðir prest-
ar, lítil hætta að vera á tapi, en miklar líkur fyrir gróða. Er
þá ekki rétt að gera tilraunina?
1 En þér áheyrendur minir í leikmannastétt! Þér hljótið að
skilja, að ekki er nóg, að presturinn einn sé að verki i söfnuð-
inum eða með fámennan hóp. Þér verðið að ljá lionum óskift
fylgi. Nóg er að starfa i vingarði guðsríkismálanna vor á meðaL
Víða þarf að byrja frá rótum, þar sem ekkert hefir verið gert
öldum saman og ekkert er gert frafn yfir hið lögmælta. Ann-
arsstaðar þarf að styrkja stofnanir, sem fyrir eru, eins og t. d.
Bræðrafélög safnaðanna hér í Reykjavík. Það er í rauninni,
eftir þvi sem ég veit bezt, safnaðarfræðslufélög. Hlynnið sem
bezt að þeim og biiið þeim rnikinn þroska. Það er spor í rétta
átt. Og hvar sem prestar annaðhvort vilja ekki eða geta ekki
gengisl fyrir safnaðarfræðslu, þá er það blátt áfiram skylda
vor leikmannanna að hefja starfið, hvað sem prestunum liður,
ef sæmileg skilyrði eru annars fyrir hendi. Bjóðum svo prest-
inn velkominn, þótt seinna komi hann, en vér hefðum. óskað,
Það getur margt valdið því, að hann kemur ekki strax.
Nú dregur að erindislokum. Mér hefir verið það óblandin
gleði að ía tækifæri til að tala um þetta hugumkæra málefni
við jafnágæta áheyrendur, og ég er Guði og mönnum þakklátur
fyrir þessa stund. Ég er maður bjartsýnn og vongóður — von-
góður um einhvern árangur, einhverja hreyfingu.
Kaþólskir menn fela mál sín og vini vernd dýrlinga. Ætti
að velja safnaðarfræðslunni verndardýrling, þá myndi ég henni
engan fremur kjósa en heilagan Jón Hólabiskup, hann, sem
skóp þann menningaranda á Hólaheimili forðum daga, að jafn-
vel latínu lærðu verkamenn hans í fristundum sínum, og kveikti
jafnhliða þann eld í hjörtunum:
að fólkið þusti heim að Hólum,
og hjörtun brunnu sem á jólum.
Megi hans dæmi verða oss öllum hvöt. Megi hans andi ráða
stefnunni. Þá er það fulltrygt:
að íslands þúsund ár
verði gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
sem þroskast á guðsríkisbraut.
Guð gefi því orði sigur.