Kirkjuritið - 01.01.1936, Síða 9

KirkjuritiS.
Mefi Kristi inn í nýja árið.
3
Er ekki þjóðin orðin fullsödd á flokkadráttum og ill-
deilum? Eru ekki margir löngu orðnir dauðleiðir á að
heyra sýknt og heilagt sama lagið knúð á þá strengi, sem
einna lægstir eru og lítilmótlegastir í mannssálunum ?
Finnur ekki þjóðin bærast hjá sér þrá eftir heilögu
sterkviðri, sem hreinsar andrúmsloftið, slítur bönd
rangsleitninnar og' lýginnar, feykir því burt, sem fúið
er og maðksmogið, og gefur þrek og þor til að hugsa
frjálst og djarft og satt, bvort sem einhverjum öðrum
líkar betur eða ver. Þráir húu ekki nýtt ár í andlegri
merkingu, heiðríkan dag, svo að hún megi sjá vel til að
leysa samtaka og samhuga vandamálin, sem bíða henn-
ar. Þráir hún ekki lieitan andblæ kærleikans, sem mýk-
ir og græðir sárin, gefur lif í dauða og ljós i mvrkri?
Þráir hún ekki sól að sundra framtíðarmistrinu?
Með Kristi þá inn í nýja árið.
Skipum oss samhuga undir konungsmerki Iians og
keppum þannig fram.
Þótt vér séum að ýmsu ólík í trúarskoðunum, þá á
það ekki að þurfa að koma að sök. Trúarskoðanir
manna verða ekki steyptar i sama mót, enda er þeim
ekki ætlað að verða storknaðar og steinrunnar, heldur
lifandi. Herra lífsins hefir látið fjölbreytni þess verða
óendanlega mikla. Engin tvö blóm, engin tvö lauf jafn-
vel eru alveg eins hvað þá tvær mannssálir. Trú hvers
mianns hlýtur að vera með sínum sérstaka blæ, svo
framarlega sem hún er persónuleg trú hans. 1 þeim
skilningi megum vér ekki vænta einnar hjarðar, að trú
allra og trúarlíf verði með nákvæmlega sama svip og
einkennum. Akurinn getur staðið allur hvítur til upp-
skeru, þótt engin strá né öx séu eins. Hann hefir notið
birtu og yls sólarinnar, og það er honum nóg til þrosk-
ans. Kristur vildi jafnvel ekki, að mennirnir væru sjálf-
ir að tína illgresið úr akrinum, þvi að þá myndu þeir
rífa upp hveiti með. Það á að vera öllum lærisveinum
hans leiðarljós, sem hann sagði: „Þann, sem til mín
1*