Kirkjuritið - 01.01.1936, Qupperneq 13

I
Kirkjuritið.
NÝTT SAMFÉLAG.
Vér kunnum það öll úr kverinu og Biblíunni, að Jesús
mat hverja mannssál svo mikils, að fyrir hana gat ekki
komið neitt hugsanlegt endurgjald. Og livern þann
mánn, sem gerði vilja föðurins himneska, kallaði hann
hróður si'nn og systur. Og vitaskuld gat guðsriki ekki
eignast tilveru, nema liver einstakur maður yrði gripinn
af anda þess. En þrátt fyrir þetta, er það fyrst og síð-
ast þjóðarheildin, sem vakir fyrir hugskotssjónum hans,
þegar um hinn nýja guðsríkisboðskap háns er að ræða.
Og af þessu verður naumast dregin önnur niðurstaða
en sú, að Jesús hafi ekki álitið guðstrúna og gleðiboð-
skap sinn hara einkamál hvers einstaks manns, heldur
hjálpræðisatriði allrar þjóðarinnar i öllum hennar
starfsháttum og öllum liennar málefnum. Stjórnmála-
starfsemin er í dýpsta og sannasta skiluingi hundin
fagnaðarerindinu. Ef liún á ekki að vera óheillavaldur
og mannskemmandi, verður hún að hvila á trúarlegum
og siðferðilegum grundvelli þess. Hinn skygni andi Jesú
Krists var sér þess meðvitandi, að málefni einstaklings-
ins og heildarinnar voru, eru og liljóta ávalt að verða
nátengd og samánofin. Sundurgreining þeirra með þeim
hætti, að gera þau á einn eða annan hátt sem mest ó-
viðkomandi livort öðru, getur aldrei leitt til annars en
tjóns og spillingar. Að vera kristinn í kirkjunni og
kanske á heimili sínu, en heiðinn í þjóðfélagsmálunum,
leiðir frekast til þess að gefa heiðindómi, efnishyggju
og guðleysi byr undir háða vængi. Það er ekki að gjalda
keisaranum, það sem keisarans er og Guði það sem
Guðs er. Það sem Jesús leggur inn i liið gamla guðsrik-