Kirkjuritið - 01.01.1936, Side 19

Kirkjuritið.
SAMSTARF PRESTA
OG LEIKMANNA.
Því verður ekki neitað, að fólksfæð í sveitum og út-
varpsguðsþjónustur ltafa sumstaðar dregið allmjög úr
kirkjusókn. Fólk er orðið svo fátt á ýmsum sveitaheim-
ilum, að því er lítt mögulegt að sækja kirkju á vetrum.
Heimilisfólkið er önnum Idaðið alla daga við hin dag-
legu störf, sem ekki mega niður falla. Verður þá mörg-
um að kjósa heldur að setjast niður við útvarpið og
hlýða messu, en að taka á sig, ef til vill, erfiða kirkju-
göngu. En þá hljótum vér að leggja fyrir oss þá spurn-
ingu, hvort útvarpsmessan geti fullnægt því, sem til
þess þarf, að kristið safnaðarlíf geti lialdist við lifandi
og starfandi? Ég hygg, að þessu verði afdráttarlaust að
svara neitandi. Engin útvarpsmessa, hversu góð sem
hún er, getur jafnast á við það, að ganga í guðshús og
hlýða á lifandi orð af vörum prestsins og taka sjálfur
virkan þátt í guðsþjónustugerðinni. Og safnaðarlíf get-
ur ekki, fremur en annar félagsskapur, lifað og starfað,
nema með sameiginlegu átaki og samstarfi félagsmanna.
En er þá mikils mist, þótt kirkju- og' safnaðarlif verði
látið deyja út? Borgar það sig fyrir jafn fámenna og fá-
tæka þjóð sem íslenzku þjóðina að halda uppi kirkjum
og fjölxnennri kennimannastétt? Þessa alvarlegu spurn-
ingu verður liver maður að leggja fyrir sig nú á tímum,
þegar margar raddir berast lil vor úr ýmsum áttum
um það, að eigi sé mikið i sölurnar leggjandi til þess,
að viðhalda kirkju og kristindómi. Sumstaðar erlendis
eru nú mynduð guðsafneitunarfélög, sem hafa það fyr-