Kirkjuritið - 01.01.1936, Síða 40

34
Þórsiteinn Konráðsson:
Kii-kjnritiíS.
líðan á meðan einn pcningur væri til. Eflir þvi sem faðir minn
sagSi — því Iiann var á fimdimim — urSu deilur þessar allharðar
einkuin á milli prests og Jóns Skiilasonar á Söndum, sem |iá var
eftir ])ví sem mig minnir, hreppsnefndaroddviti, og þar að auki á
margan liáll bjargvættur og búnaðarfrömiiður sve'tarinnar. En
niðurstaðan varð sú, að úlvega fé lil styrktar þessu fólki til
Ameríkuferðar. Varð prestur þar í minni hluta, og gekk honum
illa að gleyma þeim málalokum, enda var um lifandi sannfær-
ingarmál hans að ræða, er snerti mjög hið lilfinningarika hjarta
hans, því alla æfi var hann málsvari lítilmagnans. — Fljótt eftir
að séra Þorvaldur kom að Mel, fóru menn að hafa orð á því
Ivennu, hvað hann væri lærður og fróður maður, og hvað hann
ætti mikið af bókum. Sjálfur sá ég ekki bækur hans, fyr en
löngu síðar, og sá þá, að raun gaf siigu vitni. Gamli hærinn á
Mel var stór, eins og þá var alltítt, ekki sízt á meiri háltar
preslssetnun. líilt herbergi fylti próstur með bókum, og var þó
mikið, er hann varð að hafa í öðrum herbergjum og úli á kirkju-
lofti. Lykilinn að aðalhókastofunni bar prestur jafnan á sér.
Þóít séra Þorvaldi þælti vænt um bækur sínar, þá lánaði hann
1:1 lesturs mesta fjölda af þeim og bætti mikið úr bóka og
menningarskorti þeirra tíma, það sem hann náði til. Við
kensiu fékst hann litt, hafði bæði umfangsmiklu brauði að
þjóna, og enda ekki við alþýðuhæfi að fylgjast með kenslu
hans. Lundin var ör,-og skilningurinn hvass, og átli hann bágt
með að gjöra sér grein fyrir tregum eða lítt þroska hæfileikum.
hJn .aftur á móti þar sem nemandinn gat fylgst með kenslu hans
fyrirstöðulítið, var kensla hans skýr og rökföst, og festist nem-
andanum einkar vel í minni, og hefi ég góðar heimildir fyrir þvi.
Eins og áður er tekið fram, kallaði séra Þorvaldur sig ósöngv-
inn, og hefir það sennilega komið af því, að hann hafði ekki
söngrödd og tónaði ekki. Öðr.u máli skifti uin smekk hans ag
þekkingu á sönglegum fræðuin, þar tók hann fjölda samtíðaiv
manna sinna fram. Árið 1872 kom harmóníum í kirkjuna á
Mel, og var því búið að vera í brúki nokkur ár, þá er séra Þoiv
valdur kom þar. í hans líð var fenginn þangað nýr organleik-
ari, Sigurður Magnússon, sonur séra Magnúsar Sigurðssonar frá
Gilsbakka og Guðrúnar Pétursdóttur frá Miðhópi. Var hann
nemandi Jónasar Helgasoaar dómkirkjuorganista, mun honum
hafa voitt námið frekar örðugt, enda þá orðinn fullorðinn og
farinn að stirðna. Kom þvi stunduin fyrir, að liann greip skakkar
nótur, og sögðu kunnugir, ,að þegar það hefði komið fyrir, hefði
augnar.áð prests or.ðið alt annað en hýrt, því að þótt ekki yrðj