Kirkjuritið - 01.11.1936, Blaðsíða 3

Kirkjuritið.
SÁLMAR DAVÍÐS.
Eftir fíaspar Nunrs de Arce.
í Davíðs sálmum er sem blærinn blíður
um bala græna leiki þýðum tónum,
svo báar eikur börpum líkar óma
og hendast fræin létt af kornsins stöngum.
En stundum þeyrinn verður villur stormur,
sem veður yfir löndin, grandar bygðum,
og stórar eikur rífur upp með rótum,
og reisir öldur hafsins hvitum faldi,
og loftið fyllir þungum þrumu skýjum,
er þevta eldingum með Itraki og brestum.
En opl þó verða tónar mildir, mjúkir,
er mörgum flytja huggun, græða sárin,
svo þreyttir hressast, þjakaðir fá krafta,
og þjáðum veitist lifsfjörið að nýju;
en láti skáldið regintóna rymja
um reiði (iuðs og ógnir mönnum kyntar
og breytist mildur andvarinn í ofsa
og ógnarveður, trvlta fellibylji,
þá slær hann jarðar drembna drotna niður
og; dregur þá í blekkjum gegn um lorgin,
og jafnvel þyrlar gömlu dufti gleymdu
úr gröfum framliðinna Mammons varga.
Ó! lilbeiðslu- og römmu refsisöngvar,
í regintónum þínum mæltum ætla,
að heyrðum vér í liáum helgum kóri
öll heimsins hljóð og raddir saman stiltar:
í konungs liöll og hásætum, sem hrynja,
vér hevrum gnýinn þungan til vor berast,
og öskur múgs, er rvðst fram reiði þrunginn