Kirkjuritið - 01.11.1936, Síða 23

Kirk.juritið.
ÍSLENZK MYND.
Svipþung haustský. Svalur andi
svífur yfir liljóðu landi.
Fuglar vorsins flognir burtu
fagran bláveg suðr’ í lönd.
Blaðsneydd hnípir bjökin væna.
Brugðið litnum fagurgræna.
Hvítfext aldan kylju barin
knýr af afli freðna strönd.
Lokið réttum. Lömbin tekin,
léttfætt heim í garðinn rekin.
Heyið grænt úr hlöðu dyrum
hrist er lága jötu í.
Hlúð er vel að búsi lágu,
blýtt skal ungviðinu smáu.
Verða skal bún, vetursetan,
vesbngunum þæg og hlý.
Ljós er kveikt, er kvelda tekur.
Kuldann arinblossinn hrekur.
Vinnur fólk í sætum sínum.
Sagan kætir ungan svein.
Opnast dýrar, háar ballir.
Hrifnir vænting bíða allir
úrslita, hvort hetjan liafi
baldið velli, er stóð hún ein.
Þreytist liöndin. Svefn að sígur.
Söngur þá í bæðir stigur:
„Þreyttur legst ég nú til náða,
náðarfaðir, gættu mín“.
Logar trúar blysið bjarta.
Bænin lyftir fólksins bjarta.
„Góðar nætur“, bóndinn býður.
Breiðir nóttin tjöldin sín. Vald. V. Snævarr.