Kirkjuritið - 01.12.1940, Qupperneq 12

334
Ásmundur Guðmundsson:
Nóv.—Des.
situr ár í fangelsi. Það raskar ekki ró hans. Hann gjörir
ýmsar áætlanir um framtíðina. Hann er glaður og reifur
og kveðst munu verða víða frægur um síðir.
II.
Þegar Frans losnaði aftur úr varðhaldi, sökti hann
sér jafnskjótt i sömu nautnir sem fyr, veizlur, veiðar,
hátíðahöld og svall, og teygaði nú með nýjum þorsta
af lindum munaðarins. Fór hann svo geyst, að hann
sýktist hættulega. Vikum saman horfðist hann í augu
við dauðann. Jafnframt sjúkdómsstríðinu háði hann
andlega baráttu. Loks tók hann að hressast og fór að
fara út. Vorið var komið. Þá varð hann gagntekinn af
löngun til þess að halda út í náttúruna og njóta þar lífs-
ins að nýju. Hann fékk sér staf í hönd og gekk hægan
út til borgarhliðsins. Fyrir handan það tók sveitin við.
Subasiofjallið gnæfði á vinstri lilið, en til liægri lá Úmbr-
íusléttan og liæðir og hálsar eins og ský í fjarska. Þar
uxu eikur, olíuviðir, sedrustré og vínakrar. Alt var
óviðjafnanlega fagurt á þessum ljómandi hjarta vordegi
og þrungið ilmi. Frans hugði, að hrosandi náttúran
myndi snerta hjarta sitt og skuggar veikindanna hörfa
frá. En svo varð ekki. Honum skildist það, að það, sem
hingað til hefði veitt sér fullnægingu, myndi ekki geta
það framar. Það. sem hann hafði áður haldið að væri
líf, var það ekki. Æfi hans var eins og auðn, köld og
æg’ileg, þar sem enginn helgidómur rís. Fölva sló á
hlómagrundirnar, sjálfa sólina og lieiðloftið. Og hann
dróst heim með veikum burðum.
Á slíkum tímum er það aðeins tvent, sem getur veitt
hjálp, kærleikurinn og trúin. Vinir Frans skildu hann
ekki, svo að þaðan var einskis styrks að vænta. Og trú
lians þá var eins og svo margra samtíðarmanna hans.
Hann hugsaði sér Guð eins og slrangan konung, sem
hæltulegt liefði verið að egna til reiði. Helgir menn gátu
að vísu borið í bætifláka fyrir honum — en meira ekkí.