Kirkjuritið - 01.12.1940, Qupperneq 13

Kirkjuritið.
Frans frá Assísí.
335
Ilann komst ekki enn lengra en það að sjá, að nautna-
lífi lýkur með lífsleiða og fyrirlitningu á sjálfum sér.
En í liverju var þá lífið fólgið?
Hann heldur áfram fyrra lífi sínu. Vaninn og tregðan
valda því. Hann kann ekki að beina því inn á aðrar
brautir og brestur einnig þrótt. Honum býðst tækifæri
lil bernaðar og frægðar og bann grípur það fegins liendi.
Honum finst leiðin vera að opnast sér til gleðinnar og
hamingjunnar. Hann sér sjálfan sig í anda í skrautleg-
um hirðsölum og með fagra brúði við blið sér. „Ég veit,
að ég verð voldugur prins“, segir hann fagnandi. Hann
leggur af stað í stríðið, en veikist og aliar skýjaborg-
irnar brynja á fáum stundum. Hann snýr beim og er nú
gjörbreyttur orðinn. Hann sinnir ekki vinum sínum, en
aðeins fátækum mönnum og bágstöddum. Hann þráir
náttúruna og einveru og kyrð. Hann fer út í helli einn,
sem hulinn er olíutrjám. Hann grætur þar og andvarpar
yfir fyrra lífi sínu. En jafnframt elur bann von í brjósti
um það að fá að koma auga á perluna dýru. Hann minn-
ist orðanna: „Sá, er leitar, finnur, sá fær, sem biður, og
fyrir þeim mun upp iokið, er á knýr.“
Þegar hann kemur aftur út, þá er bann fölur mjög
yfirlitum og sálarslríð lians hefir rist djúpar rúnir á
andlit lians. Vinir lians flykkjast þó enn að bonum og
vilja fá bann til þess að svalla með sér eins og fyr. Hann
býður þeim til dýrlegrar veizlu, og þeir telja sér sigur-
inn vísan. Samkvæmið stendur fram á nótt, og svo ganga
þeir syngjandi um borgarstrætin. Alt í einu sjá þeir, að
Frans er liorfinn. Þeir snúa við og leita lians og finna
hann að lokum. Hann stendur þá í djúpri leiðslu, eins
og liann viti ekkert, livað gjörist í kringum bann. Þeir
hrópa til hans til þess að vekja liann úr mókinu. Og
einn úr liópnum segir: „Sjáið þið ekki, að liann er að
luigsa um það að fá sér konu“? „Já“, svaraði Frans og
lirosti við, en enginn kannaðist áður við það in-os. „Eg
er að hugsa um það að festa mér konu, fegurri, auðugri