Kirkjuritið - 01.12.1940, Qupperneq 22

344
Á. G.: Franz frá Assísí
Nóv.—Des.
Lofaður sé Guð fyrir storm, bróður vorn, fyrir loftið
og skýin, stillur og öll veður, sem þú viðheldur með lífi
allra skepna þinna.
Lofaður sé Guð fyrir eld, bróður vorn, sem gefur oss
ljós í dimmunni og er bjartur, fjörugur og máttugur.
Lofaður sé Guð fyrir móður vora jörð, sem nærir oss
með fjöld ávaxta og marglitra blóma og jurta.
Og nú bætti skáldið á banasænginni við nýju erindi:
Lofaður sé drottinn minn fyrir bróður vorn dauða
líkamans, sem enginn maður kemst bjá. Yei þeim, sem
andast í dauðasyndum. Blessaðir séu þeir, sem lifa eftir
heilögum vilja þínum, því að annar dauði fær ekki skert
bár á liöfði þeirra.
Lofið og' vegsamið drottin, þakkið honum og þjónið
honum af mikilli auðmýkt.
3. okt. 1226 var dánardagur Frans. Hann kaus að and-
ast nakinn í moldu, eins og samtíðarmaður bans hér á
landi, Guðmundur góði. Kvöld var komið og þögn og
kyrð, er bann tók andvörpin. En jafnskjótt hóf fjöldi af
lævirkjum kvak uppi yfir húsinu. Þeir, sem eftir lifðu,
skildu það svo sem verið væri að fagna anda, er nú
fengi að stíga upp, leystur frá líkamsfjötrunum.
Á þaki Boðunarkirkjunnar í Nazaret sá ég standmynd
af Frans frá Assísí. Hún er undrafögur, og er líkast því
sem eittbvað af dýrð Krists bafi ummyndað bana. Svo
var um Frans sjálfan. Mér þótti eiga vel við að hafa
mynd lians á þessum stað, þar sem minst er sérstaklega
á boðun þess, að kærleiki Guðs gjörist maður. Mér finst
Frans standa við dyrnar að þeim helgidómi og opna
hann. Minningin bjarla um hann bendir til Jesú Krists,
og við ljóma hennar vil ég nú óska yður öllum, lesendum
Kirkjuritsins, gleðilegra jóla.
Ásmimdur Guðmundsson.