Kirkjuritið - 01.12.1940, Síða 33

Kirkjuritið.
Kirkjurækni og helgihald.
Með þessu erindi vil ég gera nokkura grein fyrir þvi,
hvernig fólk liagaði sér í ungdæmi mínu í því, sem snerti
trúarlif.
Meiri hluti af öldruðu fóki, sem ég kyntist þá, var bæði
trúhneigt og kirkjurækið. Það liafði fyigt þeirri reglu
frá blautu barnsbeini að sækja kirkju alla messudaga,
hæði sumar og vetur, svo framarlega sem nokkur tök
voru á því. Þessum vana hélt fólkið frá æsku til hárrar
elli. Það skoðaði kirkjuna sitt annað og æðra heimili,
sem þvi bæri heilög skylda að rækja. Kæmi það fyrir, í
færu veðri, að enginn maður sæist við kirkju á messu-
degi, frá einhverjum bæ eða bæjum í sókninni, vakti það
grun um það, að þar hefði orðið eitthvað að sök.
Reykholtsprestar höfðu frá ómunatíð fjdgt þeirri föstu
venju að láta samhringja til messu á hádegi. Áttu þá
allir kirkjugestir að vera komnir i sæti sín. Þótti það
röskun á friðhelgi messunnar, að fólk væri að ryðjast
inn eftir það, að hún var byrjuð. Sama var að segja um
það, ef fermingarbörn voru síðbúin, svo að messa tefðist
fyrir, það vakti umtal og mæltist ekki vel fyrir, fremur
en annað, sem raskaði gömíum vana. Þótt sum heimili
væru þá klukkulaus, var fólkið ótrúlega nærfarið um
það, hvað tíma liði, og það þótt elcki sæi til sólar. En
liað vissu allir fulltíða menn i Reykholtssókn, að þegar
sólina har yfir fjárhúsin í Hægindi, hófst messa, því
að þá var talið hádegi og klukkan látin vísa tólf.
Á þessum árum gætti þess lítið eða helzt ekkert, að
hinir öldruðu kirkjuvinir létu vegalengdir hindra sig frá
því að rækja þennan gamla og góða vana. Steðji í Flóka-
dal er fjærst Reykholti allra hæja í sókninni. Er þriggja