Kirkjuritið - 01.12.1940, Qupperneq 51

Kirkjuritið.
Sambúð prests og safnaðar.
373
Það er undarlegt, eg hefi oft orðið þess var, að ýmsir
foreldrar, sem sjálfir virðast fráhverfir, þeir senda samt
börnin sín. Eg spyr ekki hvers vegna — eg veit kanske
hvers vegna, en það skiftir ekki mestu máli.
En hvað geri eg nú sem kristinn prestur, ja, það er
bezt að segja það alveg eins og er, — eg gerist „diplomat“
— eg sé hér tækifæri, eg sé. hér eins og rifu á dyrum, sem
eg hélt að væru læstar.
í flestum tilfellum liafa dyrnar opnast, og að minsta
kosti tækifæri gefist til sáningar, uppskeran er auðvitað
í hendi Guðs.
Annars börnin og unglingarnir, eða sérstaklega ungling-
arnir. Þar er að skapast vandamál. Og eg held, að augu
foreldranna séu að beinast æ meir og meir til okkar í þessu
efni, því að þetta er að verða hrein vandræði, ekki aðeins
í Reykjavík, lieldur víða um landið. —
Eg er ekki gamall og eg held ekki, að eg hafi neina sér-
staka tilhneigingu til að áfellast, eða vera dómsjúkur, eg
hefi vissulega ekki efni á slíku, þegar eg lít í eiginn barm.
En ef eg ætti hreinskilnislega að lýsa þeirri hreytingu
meðal unglinga í Reykjavík í lausungarátt á ýmsan hátt
frá því að eg var að alast þar upp, fyrir ekki meira en
10—15 árum, þá finn eg liispurslaust sagt ekki réttara
orð en orðið „revulution“.
í Reykjavík hefir á síðustu 15 árunum, í þessum efnum,
orðið hrein bylting og þannig mun einnig vera víða ann-
ars staðar um landið.
Ef íslenzk prestastétt, ef íslenzka ldrkjan, gæti komið
hér lil hjálpar — eg veit, að það er ógurlega viðkvæmt
og vandasamt, ja, þá myndi hún vinna óteljandi hjörtu
feðra og mæðra og annara áhyggjufullra, þá hefði hún
fléttað þann snara streng mlíli sín og safnaðanna, sem eg
er viss um, að gæti ekki fljótlega slitnað.
Fermingarundirbúningurinn hefir e. t. v. sjaldan verið
eins heilagt tækifæri og nú, til að tala hiklaust og með
djörfung.