Kirkjuritið - 01.12.1940, Síða 52

374
Garðar Svavarsson:
Nóv.—Des.
Eg ætla nú að hætta þessn máli, eg veit, að það hefði
mátt koma inn á margt, margt fleira, sem snertir sam-
búð eða samhand prests og safnaðar. En nú ætla eg að
ljúka máli minu með því að segja ykkur dálitla sögu, sem
— þótt svo virðist kanske ekki i fljótu hragði — samt
kemur þessu við.
Eg sat fyrir fáum dögum á tali við ungan, þýskan flótta-
mann gyðinglegrar ættar í annan legg.Það er svo undarlegt,
að sjálfur hafði hann ekki hugmynd um gyðinglegt ætterni
sitt fyr en fyrir fáum árum, er gyðingaofsóknirnar hófust
í Þýzkalandi. Hann var alinn upp, að því er hann áleit
sjálfur, hjá foreldrum sínum, þótt síðar kæmi annað upp.
Hann var alinn upp sem kristinn maður, við kristna trú,
og tók trú sína alvarlegar og innilegar en margur annar og
sótti til hennar meira en e. t. v. margur annar.
Þetta er hæfileikamaður, svo að af ber og jafnvel með
miljónaþjóðinni naut hann þess. Hæfileikar hans urðu
metnir og brautin lá upp á við. — Bókmentir, visindi og
listir gripu liann fanginn, og hann teygaði af þeim brunn-
um með næmni og smekk gáfumannsins.
En svo kom lirunið, hans eigið hrun, af þvi að hann var
talinn eiga gyðinglegan föður, þótt það yrði aldrei að fullu
sannað. Allar dyr lokuðust, verk hans urðu einskis metin.
Öllum hurðum var læst i lás — honum var útskúfað.
En í þessu myrkri, í þessum raunum var haldið próf
— sannleikurinn kom í Ijós. Og hvaða sannleikur kom í
ljós? — Jú, þessi sannleikur — eg vil reyna að segja það
sem næst lians eigin orðum: — Að alt, sem hann hafði lif-
að og lirærst í, unnað og metið, — bókmentir, vísindi, list-
ir, hljómlist og fagrar myndir og ódauðleg verk — alt þetta
varð að froðu, að lijómi og dufti.
Aðeins eitt varð næring, aðeins eitt varð styrkjandi
brauð (hann notaði einmitt orðið brauð): „Trúin“.
Þessu lifandi hrauði trúarinnar, þessari náðargjöf orku
og máttar Guðs fyrir samfélagið við Krist Jesúm, er okkur
ætlað að miðla þjóð vorri.