Kirkjuritið - 01.12.1949, Qupperneq 11

jÓLAHUGLÉIÐING 267
inn í ljúfu trausti þess, að allt hið mótdræga og vafasama
snúist til bezta vegar.
En umfram allt ber oss að klæðast Jcrafti kœrleikans,
áður en til jólahalds er gengið. Kærleikurinn er samnefnari
allra kristilegra dyggða; án hans getur enginn borið
skikkju gleðinnar, né hjúp ljúflyndisins. Kærleikslausir
og kaldranalegir menn geta ekki haldið kristin jól, hvað
annað gott, sem þeir kunna að hafa til brunns að bera.
öll könnumst vér við það, hvernig fátækar mæður sníða
föt handa yngri börnum sínum úr fötum þeirra eldri. Svo
er einnig um oss. Vér erum yngri bræður jólabarnsins
Jesú. Oss eru skorin klæði úr kærleika hans. Það er lær-
dómsríkt orð, sem postulinn mælir: „Látið sama anda vera
í yður, sem var í Jesú Kristi.“ Það hygg ég að muni vera
einhver fullkomnasta greinargerð trúarinnar: að vera
með sama anda og Jesú Kristur var. En helzta einkunn
hans var kærleikurinn. Kærleikurinn til Guðs og manna
hlýtur því að vera frumskilyrði til farsællar inngöngu í
hátíðasal jólahelginnar.
I fagurri ferðasögu frá landinu helga, getur frægur rit-
höfundur og skáldprestur um smávaxinn, berfættan svein,
með stór og alvarleg augu. Ásamt öðrum pílagrímum, og
að greinarhöfundi viðstöddum, reyndi sveinninn að kyssa
helgan stein, þar sem munnmæli segja, að Drottinn hafi
forðum hvílzt. En steinninn reyndist sveininum of hár.
Kyssti hann þá hönd sína og þrýsti henni á steininn, og
lagði þannig kærleiksoffur sitt á þetta helga altari.
Margt er það vissulega í lærdómum og leyndardómum,
margt í sambandi við jólin og lífið, sem reynist oss of
hátt. En laugaðir í bæninni, helgaðir að anda Guðs,
íklæddir skikkju gleðinnar, hjúp Ijúflyndisins, og með
koss kærleikans framréttan, þótt með veikri trúarhendi
sé, fáum vér þó náð til helgidómsins, þar sem hann bíður
vor, barnavinurinn mikli, vor bezti bróðir og frelsari.
Guð gefi Islendingum um heim allan gleðileg jól!
Valdimar J. Eylands.