Kirkjuritið - 01.12.1949, Qupperneq 18

274
KIRKJURITIÐ
Náttskuggafyllurnar fjarlægjast dvínandi,
þar sem firðirnir opnast (svo) breiðir og skínandi
suður til heiða frá sæbotnum skáhöllum,
sólheimar Ijómandi, varðaðir háfjöllum.
(St. G. St.).
Það er um þetta land, þessa jörð, þessa átthaga, sem
skaparinn arfleiddi okkur að, án eins einasta blóðdropa,
þessar lendur, yzt til nesja, innst til dala — stundum ekki
stærri en hraunkraginn með grasfitinni við ána, sem þjóð-
inni var falið að rækta og fegra með lofsyngjandi smá-
börnum og framkvæmdarsömum dáðadrengjum, sem sál
vor er sí og æ að hugsa um. Þessu hefir m. a. verið lýst
þannig:
„Hvaða köllunarverk, sem sál mín á að inna af höndum
og hvar sem leið hennar á að liggja um undursamlega
hnattaheima, byggða vitsmunaverum — og þótt fótur
minn eigi að ganga á hvítum liljum og um blómgrundir
með ilmandi rósum — og þótt ég eignist nýja gleði, nýja
félaga og nýjar skyldur — og hvaða þroska — og
trúnaðarstarf, sem sál minni verður falið, til að framlengja
líf sitt og tilveru og fullkomna sjálfa sig og tilgang lífs
síns — þegar hún hefir eignazt fullkomið frelsi úr tjaldbúð
líkamans------þá er það þessi jörð, sem hún leitar til
aftur og aftur og umvefur örmum. Þessi jörð, sem hún
þrýstir sér að, hjúfrar sig að og heldur sér þar dauðahaldi.
Þessi jörð, sem er móðir allra tilfinninga minna og vits-
muna. Þessi jörð, þar sem ég hefi lifað og syndgað, þjáðst
og elskað, barizt og hrasað, fallið og sigrað, örvænt og
vonað, grátið og glaðzt. Borðað mitt brauð með tárum og
gleði, drukkið í djúpum teygum lán og ólán, ógæfu og
gengi, tæmt beiskan bikar eymda, ósigra og smánar —
og teygað full gleði, hamingju og sælla sigra. Þessi jörð,
þar sem hin dásamlegu litbrigði morgunroða og kvöldroða,
og undursamleg tilbrigði eru eins mjúklega samræmd aug-
um mínum, eins og samræmi tóna er unaður eyrum mín-
um — þessi jörð, þar sem nístandi hríðarveður og