Kirkjuritið - 01.12.1949, Qupperneq 44

298
KIRKJURITIÐ
menn vissU, að varir prestsins geymdu þekkingu. Við
Sókrates sagði einn lærisveina hans: „Er ég hafði verið
v návist þinni, fór ég alltaf betri af fundi þínum, sérstak-
lega er þú talaðir." Þannig get ég sagt um séra Þorstein:
„Hjarta mitt vermdist, er hann talaði.“ Orð hans komu
frá hjartanu og náðu til hjartans.
Ég minnist prédikarans og sálusorgarans, er gætti
hjarðarinnar með árvekni. Ég sé ljómann leggja af fjár-
sjóði þekkingarinnar. Bókstaflega sé ég lifað og starfað
í anda þessara orða: „Látið orð Krists búa rikulega hjá
yður með allri speki, fræðið og áminnið hver annan með
sálmum, lofsöngvum og andlegum ljóðum og syngið Guði
lof í hjörtum yðar.“ Séra Þorsteinn hafði svo mikla þekk-
ingu á sálmakveðskap, að það má segja, að þar hafi
hann, á sviði fróðleiks og rannsókna, komist fram úr
sínum samferðamönnum. Þetta tók huga hans. Alltaf
var hann að leita fróðleiksfýsn sinni svölunar. Af gnægð
hjartans mælti munnurinn.
Um mörg ár vann séra Þorsteinn að rannsókn sálma-
kveðskapar. Hafði hann safnað svo miklum fróðleik og
ritað svo margt hjá sér um uppruna og sögu sálmanna,
að það væri hin merkasta bók, ef á prent væri komið það,
sem hann um þessi mál hafði ritað.
Víðsvegar eru ritgerðir eftir séra Þorstein. Ber allt,
sem frá honum hefir á prenti sézt, vott um vandvirkni og
ritsnilld.
Þegar ég hugsa um líf, starf og baráttu séra Þorsteins,
baráttu hans við vanheilsu mörg síðustu árin, sé ég mynd
hans geymda í þessum orðum: „Verið ekki hálfvolgir í
áhuganum; verið brennandi í andanum; þjónið Drottni;
verið glaðir í voninni, þolinmóðir í þjáningunni, staðfastir
í bæninni.“
Þannig var séra Þorsteinn. Semper ardens. Alltaf brenn-
andi í andanum. Glaður og þolinmóður. „Þolgæðis hafið
þér þörf,“ segir heilagt orð. Séra Þorsteinn hafði þolgæðis
þörf.