Kirkjuritið - 01.12.1949, Qupperneq 56

310
KIRKJURITIÐ
Leiðsögn Krists þráði hann að hlíta. Orð hans eins
voru honum fullkomið Guðs orð, en engar erfikenning-
ar manna. Við þau skyldi allt miða. Hann einn var
honum herra kirkjunnar. 1 þeim skilningi gat hann tekið
sér í munn orð Njáls: „Héðan ætla ég hvergi að hrærast,
hvort sem mér angrar reykur eða bruni.“ Krist kross-
festan og upprisinn vildi hann boða — og boðaði af lifandi
krafti og trú.
Þannig var hann einn sannleiksvotta kristinnar kirkju
á Islandi frá fyrstu tíð — einn þeirra, sem hún virtist
nú sízt mega missa.
Allir, sem unna frelsi kristins manns með þjóðinni,
hljóta nú að harma, að röddin hans skæra er þögnuð.
Mikil og limfögur eik er fallin í okkar strjála skógi.
vn.
1 einu riti Biblíunnar segir frá ungum manni, sem stadd-
ur var í helgidóminum. Hann sá sýn, er snart dýpstu
hjartarætur hans, Guð sjálfan, og andvarp leið frá vörum
hans yfir því, að hann væri óhreinn, óhreinn. Þá sveif seraf
til hans með fagnaðarboðskapinn, að synd hans væri fyrir-
gefin. Þá fyrst gat ungi maðurinn numið raust Drottins.
Hún sagði: Hvern á ég að senda? Hver vill vera erindreki
vor? Þegar í stað svaraði ungi maðurinn: Hér er ég-
Send þú mig.
Þetta er enn saga kristins manns. Hún hverfist um
þessi skaut. Og svo var innri saga séra Árna, að þvi
er ég vissi bezt. Hann fann mjög til ófullkomleika sins
og veikleika — já, syndar sinnar. Hann þráði fyrirgefningu
Guðs, þarfnaðist hennar daglega, gat ekki lifað án hennar.
Ævi hans leið dag frá degi í ljósi Guðs og fyrirgefningar
syndanna. Það var uppsprettan að friði hans og krafti:
Hvað dugir nema Drottins náð.
En jafnframt heyrði hann að staðaldri kall Guðs:
Hvern á ég að senda? Hver vill vera erindreki vor?
Það kall barst honum með ýmsum hætti. Stundum