Kirkjuritið - 01.12.1950, Blaðsíða 36

282
KIRKJURITIÐ
um árekstra í biskupsdómi hans. Innan kirkju og utan
sýnist hann hafa verið eins og ókrýndur konungur Norð-
lendingafjórðungs, svo að enginn bar þar brigður á.
Skapferli hans hefir átt þar í mikinn þátt. Hann virðist
hafa verið gæddur svo stórbrotnu léttlyndi, að fá dæmi
finnast slíks. Allt, sem frá honum fer, fær á sig einhvem
léttan og bjartan blæ. Jafnvel þegar hann yrkir um al-
varlegustu viðburði eða mælir í hendingum, er eins og
allur drungi og öll deyfð fari út í hafsauga. Þegar þeir
feðgar sitja í fangelsi, segir hann: „Á jólum, svo erum
við á Hólum!“ Meira að segja á leiðinni til aftökustaðar-
ins er haft eftir honum það, sem orðið er að orðskvið:
„Veit ég það, Sveinki!“ En þegar þessi létta skapgerð
er samfara frábærum gáfum og mikilli stjórnsemi og
einlægri og heilagri alvöru um trú og föðurland, þá brýt-
ur hún braut að efsta sessi í hjörtum hvers manns og
heilla þjóða.
•
En meðan þessari sögu fór fram, vom úti í álfunni
viðburðir að gerast, sem áttu eftir að grípa inn í ævi
Jóns biskups Arasonar, og móta alla viðburði hinna síð-
ustu ára hans.
Samtímis því að Jón Arason vex upp norður í Eyja-
firði, er jafnaldri hans, og þó sennilega heldur yngri,
að nafni Marteinn Lúther, að vaxa upp suður á Kjör-
Saxlandi. Hann var skáld líka og glaðlyndur, gáfum gædd-
ur, sem bitu eins og stál. En þar sem Jón Arason horfði
upp til katólsku kirkjunnar á Islandi, sá Marteinn Lúther
hræðilegar meinsemdir þessarar sömu kirkju á Þýzkalandi
og í höndum endurreisnarpáfanna og háklerkanna á Italíu.
Og að sama skapi sem gleði Jóns Arasonar og traust
óx við það að hann þokaðist nær og nær kjarnanum í
þessari kirkju hér og hófst til meiri vegs innan hennar,
þvarr gleði Lúthers, þar til honum hélt við sturlun. Og
um það leyti, er Jón Arason var að komast á sjónarsviðið