Kirkjuritið - 01.12.1950, Blaðsíða 12

262
KIRKJURITIÐ
að erfa. Hvort sem maðurinn lifir í meðlæti eða mótlæti,
þá er sálarheill hans og hamingja því skilyrði háð, að
mynd Jesú sé jafnan mótuð í hug hans og hjarta, því
að enginn hefir fyrr né síðar flutt mannshjartanu jafn
háleitan, heilagan og huggunarríkan boðskap, sem lífið
sjálft og öll reynsla hefir ávallt staðfest og sannað, en
engin vísindi hafa nokkru sinni getað rofið skarð í kenn-
ingu hans og því síður afsannað nokkuð af því, sem hann
sagði.
Og sérstaklega er það lærdómsríkt, er á móti blæs,
hve öll mannleg hjálp og vísindi ná skammt, eru tak-
mörkuð og ófullkomin. Hin æðsta vizka mannanna er
heimska í Guðsríki. Hver er þá okkar æðsta skylda nú
á þessum jólum og alla tíma? Hún er sú, að við báðir
biðjum Guð að gefa okkur náð til þess að hreinsa hjörtu
okkar, að vér gerum oss hæfa til þess að opna hús vort,
sálina, fyrir jólahelginni, og bjóða afmælisbarninu þar inn.
Slíkt getur aðeins lánazt með auðmýkt, einlægni og trú-
mennsku; auðmýkt gagnvart Guði, einlægni við sig sjálf-
an og aðra, og trúmensku við vilja Guðs og þjónustu fyrir
hann. Með þessu eina móti getum vér eignazt sönn jól,
hvað sem ytri ástæðum líður, og frið og öryggi sálar vorrar
í sambandi við ókomna atburði, og vér þekkjum það öll,
hve áhyggjur og kvíði eru samgróin mannlegu eðli, en
þó gagnslaus þegar þess er gætt, að allt er í Guðs hendi.
Og með því að eiga þetta samband við hið heilaga
barn jólanna, sem nú ríkir í æðri dýrð og er konungur
lífsins, en þó um leið bróðir vor í hverri reynslu og raun
og ávallt nálægur oss, með því að varðveita sambandið
við hann, skiljum vér hvert annað betur, kunnum betur
að meta hvert annað, umbera gallana hvert hjá öðru og
fyrirgefa hvert öðru. 1 stuttu máli verðum vér þá meiri
og betri jólanna börn hvert við annað. Og eins og sjálfur
Jesús Kristur, leiðtogi allra manna og þjóða, fæddist hingað
til þess að láta sól kærleikans skína á þessa jörð, eins átt
þú og ég að verða jólanna barn, er beri birtu, hjartayl